طعنه زدن بيگانه اى در شيخ و جواب گفتن مريد شيخ او را 

آن يكى يك شيخ را تهمت نهاد                     كاو بد است و نيست بر راه رشاد 

شارب خمر است و سالوس و خبيث              مر مريدان را كجا باشد مغيث‏ 

آن يكى گفتش ادب را هوش دار                               خرد نبود اين چنين ظن بر كبار

دور از او و دور از آن اوصاف او                        كه ز سيلى تيره گردد صاف او

اين چنين بهتان منه بر اهل حق                    اين خيال تست بر گردان ورق‏

اين نباشد ور بود اى مرغ خاك                      بحر قلزم را ز مردارى چه باك‏

نيست دون القلتين و حوض خرد                    كى تواند قطره‏ايش از كار برد

آتش ابراهيم را نبود زيان                              هر كه نمرودى است گو مى‏ترس از آن‏

نفس نمرود است و عقل و جان خليل             روح در عين است و نفس اندر دليل‏

اين دليل راه رهرو را بود                               كاو به هر دم در بيابان گم شود

واصلان را نيست جز چشم و چراغ                 از دليل و راهشان باشد فراغ‏

گر دليلى گفت آن مرد وصال                         گفت بهر فهم اصحاب جدال‏

بهر طفل نو پدر تى‏تى كند                           گر چه عقلش هندسه‏ى گيتى كند

كم نگردد فضل استاد از علو                         گر الف چيزى ندارد گويد او

از پى تعليم آن بسته دهن                           از زبان خود برون بايد شدن‏

در زبان او ببايد آمدن                                   تا بياموزد ز تو او علم و فن‏

پس همه خلقان چو طفلان وى‏اند                  لازم است اين پير را در وقت پند

كفر را حد است و اندازه بدان                        شيخ و نور شيخ را نبود كران‏

پيش بى‏حد هر چه محدود است لاست          كل شى‏ء غير وجه اللَّه فناست‏

كفر و ايمان نيست آن جايى كه اوست           ز انكه او مغز است و اين دو رنگ و پوست‏

اين فناها پرده‏ى آن وجه گشت                     چون چراغ خفيه اندر زير طشت‏

پس سر اين تن حجاب آن سر است               پيش آن سر اين سر تن كافر است‏

كيست كافر غافل از ايمان شيخ                    چيست مرده بى‏خبر از جان شيخ‏

جان نباشد جز خبر در آزمون                         هر كه را افزون خبر جانش فزون‏

جان ما از جان حيوان بيشتر                         از چه ز آن رو كه فزون دارد خبر

پس فزون از جان ما جان ملك                       كاو منزه شد ز حس مشترك‏

و ز ملك جان خداوندان دل                           باشد افزون تو تحير را بهل‏

ز آن سبب آدم بود مسجودشان                   جان او افزون‏تر است از بودشان‏

ور نه بهتر را سجود دون‏ترى                         امر كردن هيچ نبود در خورى‏

كى پسندد عدل و لطف كردگار                     كه گلى سجده كند در پيش خار

جان چو افزون شد گذشت از انتها                 شد مطيعش جان جمله‏ى چيزها

مرغ و ماهى و پرى و آدمى                        ز انكه او بيش است و ايشان در كمى‏

ماهيان سوزنگر دلقش شوند                        سوزنان را رشته ‏ها تابع بوند

منبع : دفتر دوم مثنوی معنوی