آمدن رسول روم تا نزد عمر و ديدن او كرامات عمر را

تا عمر آمد ز قيصر يك رسول                 

در مدينه از بيابان نغول‏

گفت كو قصر خليفه اى حشم                

تا من اسب و رخت را آن جا كشم‏

قوم گفتندش كه او را قصر نيست              

مر عمر را قصر، جان روشنى است‏

گر چه از ميرى و را آوازه‏اى است                 

همچو درويشان مر او را كازه‏اى است‏

اى برادر چون ببينى قصر او                     

چون كه در چشم دلت رسته ست مو

چشم دل از مو و علت پاك آر                      

و آن گهان ديدار قصرش چشم دار

هر كه را هست از هوسها جان پاك              

زود بيند حضرت و ايوان پاك‏

چون محمد پاك شد زين نار و دود                  

هر كجا رو كرد وجه اللَّه بود

چون رفيقى وسوسه‏ى بد خواه را                  

كى بدانى ثم وجه الله را

هر كه را باشد ز سينه فتح باب                 

او ز هر شهرى ببيند آفتاب‏

حق پديد است از ميان ديگران                   

همچو ماه اندر ميان اختران‏

دو سر انگشت بر دو چشم نه                

هيچ بينى از جهان انصاف ده‏

گر نبينى اين جهان معدوم نيست             

عيب جز ز انگشت نفس شوم نيست‏

تو ز چشم انگشت را بردار هين              

و آن گهانى هر چه مى‏خواهى ببين‏

نوح را گفتند امت كو ثواب                       

گفت او ز آن سوى و استغشوا ثياب‏

رو و سر در جامه‏ها پيچيده‏ايد                     

لا جرم با ديده و ناديده‏ايد

آدمى ديد است و باقى پوست است        

ديد آن است آن كه ديد دوست است‏

چون كه ديد دوست نبود كور به        

دوست كاو باقى نباشد دور به‏

چون رسول روم اين الفاظ تر                

در سماع آورد شد مشتاق‏تر

ديده را بر جستن عمر گماشت                

رخت را و اسب را ضايع گذاشت‏

هر طرف اندر پى آن مرد كار                   

مى‏شدى پرسان او ديوانه‏وار

كاين چنين مردى بود اندر جهان                    

وز جهان مانند جان باشد نهان‏

جست او را تاش چون بنده بود                   

لا جرم جوينده يابنده بود

ديد اعرابى زنى او را دخيل                      

گفت عمر نك به زير آن نخيل‏

زير خرما بن ز خلقان او جدا                    

زير سايه خفته بين سايه‏ى خدا

منبع : دفتر اول مثنوی  معنوی