تعظيم ساحران مر موسى را عليه السلام كه چه فرمايى اول تو اندازى عصا يا ما

ساحران در عهد فرعون لعين              

چون مرى كردند با موسى به كين‏

ليك موسى را مقدم داشتند            

ساحران او را مكرم داشتند

ز آن كه گفتندش كه فرمان آن تست              

 گر تو مى‏خواهى عصا بفكن نخست‏

گفت نى اول شما اى ساحران                        

افكنيد آن مكرها را در ميان‏

اين قدر تعظيم دينشان را خريد                      

كز مرى آن دست و پاهاشان بريد

ساحران چون حق او بشناختند                    

دست و پا در جرم آن درباختند

لقمه و نكته ست كامل را حلال                       

تو نه‏اى كامل مخور مى‏باش لال‏

چون تو گوشى او زبان نى جنس تو                

گوشها را حق بفرمود أَنْصِتُوا

كودك اول چون بزايد شير نوش                    

مدتى خامش بود او جمله گوش‏

مدتى مى‏بايدش لب دوختن                         

از سخن تا او سخن آموختن‏

ور نباشد گوش و تى‏تى مى‏كند                    

ويشتن را گنگ گيتى مى‏كند

كر اصلى كش نبود آغاز گوش                    

لال باشد كى كند در نطق جوش‏

ز آن كه اول سمع بايد نطق را                 

سوى منطق از ره سمع اندر آ

ادخلوا الأبيات من أبوابها                             

و اطلبوا الأغراض في أسبابها

نطق كان موقوف راه سمع نيست                  

جز كه نطق خالق بى‏طمع نيست‏

مبدع است او تابع استاد نى                       

مسند جمله و را اسناد نى‏

باقيان هم در حرف هم در مقال                  

تابع استاد و محتاج مثال‏

زين سخن گر نيستى بيگانه‏اى                     

دلق و اشكى گير در ويرانه‏اى‏

ز آن كه آدم ز آن عتاب از اشك رست           

اشك تر باشد دم توبه پرست‏

بهر گريه آمد آدم بر زمين                             

تا بود گريان و نالان و حزين‏

آدم از فردوس و از بالاى هفت                   

پاى ماچان از براى عذر رفت‏

گر ز پشت آدمى وز صلب او                     

در طلب مى‏باش هم در طلب او

ز آتش دل و آب ديده نقل ساز                    

بوستان از ابر و خورشيد است باز

تو چه دانى قدر آب ديده‏گان                       

عاشق نانى تو چون ناديدگان‏

گر تو اين انبان ز نان خالى كنى                 

پر ز گوهرهاى اجلالى كنى‏

طفل جان از شير شيطان باز كن             

بعد از آنش با ملك انباز كن‏

تا تو تاريك و ملول و تيره‏اى                      

دان كه با ديو لعين همشيره‏اى‏

لقمه‏اى كان نور افزود و كمال                    

آن بود آورده از كسب حلال‏

روغنى كايد چراغ ما كشد                         

آب خوانش چون چراغى را كشد

علم و حكمت زايد از لقمه‏ى حلال                 

عشق و رقت آيد از لقمه‏ى حلال‏

چون ز لقمه تو حسد بينى و دام                   

جهل و غفلت زايد آن را دان حرام‏

هيچ گندم كارى و جو بر دهد                        

ديده‏اى اسبى كه كره‏ى خر دهد

لقمه تخم است و برش انديشه‏ها                

لقمه بحر و گوهرش انديشه‏ها

زايد از لقمه‏ى حلال اندر دهان                       

ميل خدمت عزم رفتن آن جهان‏

منبع : دفتر اول مثنوی  معنوی