مغرور شدن مريدان محتاج به مدعيان مزور و ايشان را شيخ و محتشم و واصل پنداشتن و نقل را از نقد فرق نادانستن و بر بسته را از بر رسته‏

بهر اين گفتند دانايان به فن                 

ميهمان محسنان بايد شدن‏

تو مريد و ميهمان آن كسى               

كاو ستاند حاصلت را از خسى‏

نيست چيره چون ترا چيره كند                  

نور ندهد مر ترا تيره كند

چون و را نورى نبود اندر قران                 

نور كى يابند از وى ديگران‏

همچو اعمش كو كند داروى چشم           

چه كشد در چشمها الا كه يشم‏

حال ما اين است در فقر و عنا              

هيچ مهمانى مبا مغرور ما

قحط ده سال ار نديدى در صور               

چشمها بگشا و اندر ما نگر

ظاهر ما چون درون مدعى                    

در دلش ظلمت زبانش شعشعى‏

از خدا بويى نه او را نى اثر                      

دعويش افزون ز شيث و بو البشر

ديو ننموده و را هم نقش خويش                

او همى‏گويد ز ابداليم و بيش‏

حرف درويشان بدزديده بسى                    

تا گمان آيد كه هست او خود كسى‏

خرده گيرد در سخن بر بايزيد                        

ننگ دارد از درون او يزيد

بى‏نوا از نان و خوان آسمان                         

پيش او ننداخت حق يك استخوان‏

او ندا كرده كه خوان بنهاده‏ام                        

نايب حقم خليفه زاده‏ام‏

الصلا ساده دلان پيچ پيچ                           

تا خوريد از خوان جودم سير هيچ‏

سالها بر وعده‏ى فردا كسان                      

گرد آن در گشته فردا نارسان‏

دير بايد تا كه سر آدمى                            

آشكارا گردد از بيش و كمى‏

زير ديوار بدن گنج است يا                          

خانه‏ى مار است و مور و اژدها

چون كه پيدا گشت كاو چيزى نبود               

عمر طالب رفت آگاهى چه سود

منبع : دفتر اول مثنوی  معنوی