دويدن گاو در خانه‏ى آن دعاكننده به الحاح،

قال النَّبىّ عليه السلامإن اللَّه يحب الملحين في الدعاء

زيرا عين خواست از حق تعالى و الحاح خواهنده را به است از آن چه مى‏خواهد آن را از او

تا كه روزى ناگهان در چاشتگاه                      اين دعا مى‏كرد با زارى و آه‏

ناگهان در خانه‏اش گاوى دويد                       شاخ زد بشكست در بند و كليد

گاو گستاخ اندر آن خانه بجست                     مرد بر جست و قوايمهاش بست‏

پس گلوى گاو ببريد آن زمان                          بى‏توقف بى‏تامل بى‏امان‏

چون سرش ببريد شد سوى قصاب                 تا اهابش بر كند در دم شتاب‏

اى تقاضاگر درون همچون جنين                     چون تقاضا مى‏كنى اتمام اين‏

سهل گردان ره نما توفيق ده                        يا تقاضا را بهل بر ما منه‏

چون ز مفلس زر تقاضا مى‏كنى                     زر ببخشش در سر  اى شاه غنى‏

بى‏تو نظم و قافيه شام و سحر                     زهره كى دارد كه آيد در نظر

نظم و تجنيس و قوافى اى عليم                    بنده‏ى امر تواند از ترس و بيم‏

چون مسبح كرده‏اى هر چيز را                       ذات بى‏تمييز و با تمييز را

هر يكى تسبيح بر نوعى دگر                        گويد و از حال آن اين بى‏خبر

آدمى منكر ز تسبيح جماد                           و آن جماد اندر عبادت اوستاد

بلكه هفتاد و دو ملت هر يكى                      بى‏خبر از يكدگر و اندر شكى‏

چون دو ناطق را ز حال همدگر                      نيست آگه چون بود ديوار و در

چون من از تسبيح ناطق غافلم                     چون بداند سبحه‏ى صامت دلم‏

هست سنى را يكى تسبيح خاص                هست جبرى را ضد آن در مناص‏

سنى از تسبيح جبرى بى‏خبر                      جبرى از تسبيح سنى بى‏اثر

اين همى‏گويد كه آن ضالست و گم                بى‏خبر از حال او وز امر قم‏

و آن همى‏گويد كه اين را چه خبر                   جنگشان افكند يزدان از قدر

گوهر هر يك هويدا مى‏كند                            جنس از ناجنس پيدا مى‏كند

قهر را از لطف داند هر كسى                        خواه نادان خواه دانا يا خسى‏

ليك لطفى قهر در پنهان شده                        يا كه قهرى در دل لطف آمده‏

كم كسى داند مگر ربانيى                            كش بود در دل محك جانيى‏

باقيان زين دو گمانى مى‏برند                        سوى لانه‏ى خود به يك پر مى‏پرند

علم را دو پر گمان را يك پر است                    ناقص آمد ظن به پرواز ابتر است‏

مرغ يك پر زود افتد سر نگون                         باز بر پرد دو گامى يا فزون‏

می فتد می خيزد آن مرغ گمان                     با يكى پر بر اميد آشيان‏

چون ز ظن وارست و علمش رو نمود              شد دو پر آن مرغ و پرها  وا گشود

بعد از آن يمشى سويا مستقيم                   نى على وجهه مكبا او سقيم‏

با دو پر بر مى‏پرد چون جبرئيل                      بى‏گمان و بى‏مگر بى‏قال و قيل‏

گر همه‏ عالم بگويندش توئى                        بر ره يزدان و دين مستوى‏

او نگردد گرم‏تر از گفتشان                            جان طاق او نگردد جفتشان‏

ور همه گويند او را گمرهى                           كوه پندارى و تو برگ كهى‏

او نيفتد در گمان از طعنشان                          او نگردد دردمند از ظعنشان‏

بلكه گر دريا و كوه آيد به گفت                        گويدش با گمرهى یارى تو جفت‏

هيچ يك ذره نيفتد در خيال                             مطمئن و موقن و بی احتیال

منبع : دفتر سوم مثنوی معنوی