گردانيدن عمر نظر او را از مقام گريه كه هستى است به مقام استغراق كه نيستى است‏

پس عمر گفتش كه اين زارى تو                

هست هم آثار هشيارى تو
راه فانى گشته راهى ديگر است               

ز آن كه هشيارى گناهى ديگر است‏
هست هشيارى ز ياد ما مضى                   

ماضى و مستقبلت پرده‏ى خدا
آتش اندر زن به هر دو تا به كى                 

پر گره باشى از اين هر دو چو نى‏
تا گره با نى بود هم راز نيست                   

همنشين آن لب و آواز نيست‏
چون به طوفى خود به طوفى مرتدى           

چون به خانه آمدى هم با خودى‏
اى خبرهات از خبر ده بى‏خبر                   

توبه‏ى تو از گناه تو بتر
اى تو از حال گذشته توبه جو                   

كى كنى توبه از اين توبه بگو
گاه بانگ زير را قبله كنى                         

گاه گريه‏ى زار را قبله زنى‏
چون كه فاروق آينه‏ى اسرار شد                

جان پير از اندرون بيدار شد
همچو جان بى‏گريه و بى‏خنده شد              

جانش رفت و جان ديگر زنده شد
حيرتى آمد درونش آن زمان                       

كه برون شد از زمين و آسمان‏
جستجويى از وراى جستجو                          

من نمى‏دانم تو مى‏دانى بگو
حال و قالى از وراى حال و قال                     

غرقه گشته در جمال ذو الجلال‏
غرقه‏اى نه كه خلاصى باشدش                 

يا بجز دريا كسى بشناسدش‏
عقل جزو از كل گويا نيستى                     

گر تقاضا بر تقاضا نيستى‏
چون تقاضا بر تقاضا مى‏رسد                    

موج آن دريا بدين جا مى‏رسد
چون كه قصه‏ى حال پير اينجا رسيد            

پير و حالش روى در پرده كشيد
پير دامن را ز گفت‏وگو فشاند                    

نيم گفته در دهان ما بماند
از پى اين عيش و عشرت ساختن            

صد هزاران جان بشايد باختن‏
در شكار بيشه‏ى جان باز باش                    

همچو خورشيد جهان جان‏باز باش‏
جان فشان افتاد خورشيد بلند                    

هر دمى تى مى‏شود پر مى‏كنند
جان فشان اى آفتاب معنوى                         

مر جهان كهنه را بنما نوى‏
در وجود آدمى جان و روان                       

مى‏رسد از غيب چون آب روان‏
منبع : دفتر اول مثنوی  معنوی