گفتن پيغامبر ( ص )  به گوش ركابدار امير المؤمنين على عليه السلام كه كشتن على بر دست تو خواهد بودن خبرت كردم‏

من چنان مردم كه بر خونى خويش         

نوش لطف من نشد در قهر نيش‏

گفت پيغمبر به گوش چاكرم                       

كاو برد روزى ز گردن اين سرم‏

كرد آگه آن رسول از وحى دوست                 

كه هلاكم عاقبت بر دست اوست‏

او همى‏گويد بكش پيشين مرا                          

تا نيايد از من اين منكر خطا

من همى‏گويم چو مرگ من ز تست                   

با قضا من چون توانم حيله جست‏

او همى‏افتد به پيشم كاى كريم                      

مر مرا كن از براى حق دو نيم‏

تا نيايد بر من اين انجام بد                            

تا نسوزد جان من بر جان خود

من همى‏گويم برو جف القلم                         

ز آن قلم بس سر نگون گردد علم‏

هيچ بغضى نيست در جانم ز تو                    

ز آن كه اين را من نمى‏دانم ز تو

آلت حقى تو فاعل دست حق                        

چون زنم بر آلت حق طعن و دق‏

گفت او پس آن قصاص از بهر چيست             

گفت هم از حق و آن سر خفى است‏

گر كند بر فعل خود او اعتراض                       

ز اعتراض خود بروياند رياض‏

اعتراض او را رسد بر فعل خود                  

ز آن كه در قهر است و در لطف او احد

اندر اين شهر حوادث مير اوست                 

در ممالك مالك تدبير اوست‏

آلت خود را اگر او بشكند                           

آن شكسته گشته را نيكو كند

رمز ننسخ آيه او ننسها                               

نأت خيرا در عقب مى‏دان مها

هر شريعت را كه حق منسوخ كرد             

او گيا برد و عوض آورد ورد

شب كند منسوخ شغل روز را                     

بين جمادى خرد افروز را

باز شب منسوخ شد از نور روز                    

تا جمادى سوخت ز آن آتش فروز

گر چه ظلمت آمد آن نوم و سبات                   

نى درون ظلمت است آب حيات‏

نى در آن ظلمت خردها تازه شد                    

سكته‏اى سرمايه‏ى آوازه شد

كه ز ضدها ضدها آمد پديد                      

در سويدا روشنايى آفريد

جنگ پيغمبر مدار صلح شد                        

صلح اين آخر زمان ز آن جنگ بد

صد هزاران سر بريد آن دلستان              

تا امان يابد سر اهل جهان‏

باغبان ز آن مى‏برد شاخ مضر                     

تا بيابد نخل قامتها و بر

مى‏كند از باغ دانا آن حشيش                      

تا نمايد باغ و ميوه خرميش‏

مى‏كند دندان بد را آن طبيب                     

تا رهد از درد و بيمارى حبيب‏

بس زيادتها درون نقصهاست                        

مر شهيدان را حيات اندر فناست‏

چون بريده گشت حلق رزق خوار                 

يرزقون فرحين شد گوار

حلق حيوان چون بريده شد به عدل               

حلق انسان رست و افزون گشت فضل‏

حلق انسان چون ببرد هين ببين               

تا چه زايد كن قياس آن بر اين‏

حلق ثالث زايد و تيمار او                             

شربت حق باشد و انوار او

حلق ببريده خورد شربت ولى                    

حلق از لا رسته مرده در بلى‏

بس كن اى دون همت كوته بنان                   

تا كى‏ات باشد حيات جان به نان‏

ز آن ندارى ميوه‏اى مانند بيد                        

كآبرو بردى پى نان سپيد

گر ندارد صبر زين نان جان حس                   

كيميا را گير و زر گردان تو مس‏

جامه شويى كرد خواهى اى فلان              

رو مگردان از محله‏ى گازران‏

گر چه نان بشكست مر روزه‏ى ترا              

در شكسته بند پيچ و برتر آ

چون شكسته بند آمد دست او                

پس رفو باشد يقين اشكست او

گر تو آن را بشكنى گويد بيا                         

تو درستش كن ندارى دست و پا

پس شكستن حق او باشد كه او                

مر شكسته گشته را داند رفو

آن كه داند دوخت او داند دريد                     

هر چه را بفروخت نيكوتر خريد

خانه را ويران كند زير و زبر                      

پس به يك ساعت كند معمورتر

گر يكى سر را ببرد از بدن                       

صد هزاران سر بر آرد در زمن‏

گر نفرمودى قصاصى بر جناة                    

يا نگفتى فى القصاص آمد حيات‏

خود كه را زهره بدى تا او ز خود                  

بر اسير حكم حق تيغى زند

ز آن كه داند هر كه چشمش را گشود         

كآن كشنده سخره‏ى تقدير بود

هر كه را آن حكم بر سر آمدى                  

بر سر فرزند هم تيغى زدى‏

رو بترس و طعنه كم زن بر بدان                   

پيش دام حكم عجز خود بدان‏

منبع : دفتر اول مثنوی  معنوی