باقى قصه‏ ى اهل سبا 

آن سبا ز اهل صبا بودند و خام                        كارشان كفران نعمت با كرام‏

باشد آن كفران نعمت در مثال                        كه كنى با محسن خود تو جدال‏

كه نمى‏بايد مرا اين نيكوى                            من برنجم زين چه رنجه مى‏شوى‏

لطف كن اين نيكويى را دور كن                      من نخواهم چشم زودم كور كن‏

پس سبا گفتند باعد بيننا                             شيننا خير لنا خذ زبننا

ما نمى‏خواهيم اين ايوان و باغ                        نه زنان خوب و نه امن و فراغ‏

شهرها نزديك همديگر بد است                      آن بيابان است خوش كانجا دد است‏

يطلب الإنسان في الصيف الشتا                   فإذا جاء الشتاء أنكر ذا

فهو لا يرضى بحال أبدا                                 لا بضيق لا بعيش رغدا

قُتِلَ الْإِنْسانُ ما أكفره                                 كلما نال هدى أنكره‏

نفس زين سان است ز آن شد كشتنى            اقتلوا أنفسكم گفت آن سنى‏

خار سه سويه است هر چون كش نهى           در خلد وز زخم او تو كى جهى‏

آتش ترك هوا در خار زن                               دست اندر يار نيكو كار زن‏

چون ز حد بردند اصحاب سبا                         كه به پيش ما وبا به از صبا

ناصحانشان در نصيحت آمدند                         از فسوق و كفر مانع مى‏شدند

قصد خون ناصحان مى‏داشتند                       تخم فسق و كافرى مى‏كاشتند

چون قضا آيد شود تنگ اين جهان                   از قضا حلوا شود رنج دهان‏

گفت إِذا جاء القضاء ضاق الفضا                      تحجب الأبصار إِذا جاء القضاء

چشم بسته مى‏شود وقت قضا                      تا نبيند چشم كحل چشم را

مكر آن فارس چو انگيزيد گرد                          آن غبارت ز استغاثت دور كرد

سوى فارس رو مرو سوى غبار                        ور نه بر تو كوبد آن مكر سوار

گفت حق آن را كه اين گرگش بخورد                ديد گرد گرگ چون زارى نكرد

او نمى‏دانست گرد گرگ را                            با چنين دانش چرا كرد او چرا

گوسفندان بوى گرگ با گزند                          مى‏بدانند و به هر سو مى‏خزند

مغز حيوانات بوى شير را                               مى‏بداند ترك مى‏گويد چرا

بوى شير خشم ديدى باز گرد                        با مناجات و حذر انباز گرد

وانگشتند آن گروه از گرد گرگ                        گرگ محنت بعد گرد آمد سترگ‏

بر دريد آن گوسفندان را به خشم                    كه ز چوپان خرد بستند چشم‏

چند چوپانشان بخواند و نامدند                       خاك غم در چشم چوپان مى‏زدند

كه برو ما از تو خود چوپان‏تريم                         چون تبع گرديم هر يك سروريم‏

طعمه‏ى گرگيم و آن يار نه                             هيزم ناريم و آن عار نه‏

حميتى بد جاهليت در دماغ                           بانگ شومى بر دمنشان كرد زاغ‏

بهر مظلومان همى‏كندند چاه                         در چه افتادند و مى‏گفتند آه‏

پوستين يوسفان بشكافتند                            آن چه مى‏كردند يك يك يافتند

كيست آن يوسف دل حق جوى تو                   چون اسيرى بسته اندر كوى تو

جبرئيلى را بر استن بسته‏اى                         پر و بالش را به صد جا خسته‏اى‏

پيش او گوساله بريان آورى                            كه كشى او را به كهدان آورى‏

كه بخور اين است ما را لوت و پوت                  نيست او را جز لقاء اللَّه قوت‏

زين شكنجه و امتحان آن مبتلا                       مى‏كند از تو شكايت با خدا

كاى خدا افغان از اين گرگ كهن                     گويدش نك وقت آمد صبر كن‏

داد تو واخواهم از هر بى‏خبر                          داد كه دهد جز خدا ى دادگر

او همى‏گويد كه صبر شد فنا                          در فراق روى تو يا ربنا

احمدم درمانده در دست يهود                        صالحم افتاده در حبس ثمود

اى سعادت بخش جان انبيا                           يا بكش يا باز خوانم يا بيا

با فراقت كافران را نيست تاب                        مى‏گود يا ليتني كنت تراب‏

حال او اين است كو خود ز آن سو است           چون بود بى‏تو كسى كان تو است‏

حق همى‏گويد كه آرى اى نزه                        ليك بشنو صبر آر و صبر به‏

صبح نزديك است خامش كم خروش                من همى‏كوشم پى تو تو مكوش‏

منبع : دفتر سوم مثنوی معنوی