عشق حقّ

 عاقلي ، ديوانه اي را داد پند

كاز چه بر خود مي پسندي اين گزند

مي زنند اوباش كويت سنگها

ميدوانـــــندت ز پي فرسنگها

كودكان ، پيراهنت را مي درند

رهروان ، كفش و كلاهت مي برند

ياوه مي گويي ، چو مي گويي سخن

كينه مي جويي ، چو مي بندي دهن

گر بخندي ، ور بگريي زار زار

بر تو مي خندند اهل روزگار

نان فرستاديم بهرت وقت شب

نان نخوردي ، خاك خوردي ، اي عجب

آب داديمت ، فكندي جام آب

آب جوي بركه خوردي ، چون دواب

خوابگاه ، اندر سر ره ساختي

بستر آوردند، دور انداختي

بر گرفتي ز ادمي ، چون ديو روي

آدمي بودي و گشتي ديو خوي

دوش ، طفلان بر سرت گل ريختند

تا تو سر برداشتي ، بگريختند

نانوا خاكسترافشاندت به چشم

آن جفا ديدي ، نكردي هيچ خشم

رندي ، از آتش كف دست تو خست

سوختي ، آتش نيفكندي ز دست

چون تو ، كس ناخورده مي مستي نكرد

خوي با بدبختي و پستي نكرد

مست را ،مستي اگر يك ره بود

مستي تو ، هر گه و بي گه بود

بس طبيباننددر بازار و كوي

حالت خود ، با يكي ز ايشان بگوي

گفت ، من ديوانگي كردم هزار

تا بديدم جـــــــــــلوه پروردگار

ديده ، زين ظلمت به نور انداخته ام

شمع گشتم ، هيمه دور انداختم

تو مرا ديوانه خواني ، اي فلان

ليك من عاقلترم از عاقلان

گر كه هر عاقل ، چو من ديوانه بود

در جهان ، بس عاقل و فرزانه بود

عارفان ، كاين مدعا را يافتند

گم شدند از خود ، خدا را يافتند

من همي بينم جلال اندر جلال

تو چه مي بيني ، به جز وهم و خيال

من همي بينم بهشت اندر بهشت

تو چه مي بيني ، به غير از خاك و خشت

چون سرشتم از گل است ، ازنور نيست

گر گلم ريزند بر سر ، دور نيست

گنجها بردم كه نايد در حساب

ذره ها ديدم كه گشته است آفتاب

عشق حق ، در من شرار افروخته است

من چه مي دانم كه دستم سوخته است

چون مرا هجرش به خاكستر نشاند

گو بيفشان ، هر كه خاكستر فشاند

تو ، همي اخلاص را خواني جنون

چون تواني چاره كرد اين درد ، چون

از طبيبم گر چه مي دادي نشان

من نمي بينم طبيبي در جهان

 من چه دانم ، كان طبيب اندر كجاست

مي شناسم يك طبيب ، آنهم خداست

منبع : مجموعه اشعار پروين اعتصامي