غزلیات

غزل شماره  911

به روز مرگ چو تابوت من روان باشد    

                        گمان مبر که مرا درد این جهان باشد

برای من مگری و مگو دریغ دریغ         

                              به دوغ دیو درافتی دریغ آن باشد

جنازه ام چو ببینی مگو فراق فراق         

                            مرا وصال و ملاقات آن زمان باشد

مرا به گور سپاری مگو وداع وداع               

                               که گور پرده جمعیت جنان باشد

فروشدن چو بدیدی برآمدن بنگر               

                     غروب شمس و قمر را چرا زبان باشد

تو را غروب نماید ولی شروق بود            

                     لحد چو حبس نماید خلاص جان باشد

کدام دانه فرورفت در زمین که نرست            

                      چرا به دانه انسانت این گمان باشد

کدام دلو فرورفت و پر برون نامد                

                        ز چاه یوسف جان را چرا فغان باشد

دهان چو بستی از این سوی آن طرف بگشا      

                      که های هوی تو در جو لامکان باشد

منبع : دیوان شمس تبریزی