غزل شماره 3011

هر نفسی از درون دلبر روحانیی        

                                          عربده آرد مرا از ره پنهانیی

فتنه و ویرانیم شور و پریشانیم           

                                   برد مسلمانیم وای مسلمانیی

گفت مرا می خوری یا چه گمان می بری

                              کیست برون از گمان جز دل ربانیی

بر سر افسانه رو مست سوی خانه رو 

                         جان بفشان کان نگار کرد گل افشانیی

یک دم ای خوش عذار حال مرا گوش دار          

                              مست غمت را بیار رسم نگهبانیی

عابد و معبود من شاهد و مشهود من

                   عشق شناس ای حریف در دل انسانیی

کعبه ما کوی او قبله ما روی او          

                                  رهبر ما بوی او در ره سلطانیی

خواجه صاحب نظر الحذر از ما حذر

                                تا ننهد خواجه سر در خطر جانیی

نی غلطم سر بیار تا ببری صد هزار     

                                گل ندمد جز ز خار گنج به ویرانیی

آمد آن شیر من عاشق جان سیر من  

                      در کف او شیشه ای شکل پری خوانیی

گفتم ای روح قدس آخر ما را بپرس

                             گفت چه پرسم دریغ حال مرا دانیی

مستم و گم کرده راه تن زن و پرسش مخواه     

                              مست چه ام بوی گیر باده جانانیی

کی بود آن ای خدا ما شده از ما جدا  

                                برده قماشات ما غارت سبحانیی

هر کی ورا کار کیست در کف او خارکیست

                    هر کی ورا یار کیست هست چو زندانیی

کارک تو هم تویی یارک تو هم تویی

                      هر کی ز خود دور شد نیست بجز فانیی

منبع : دیوان شمس تبریزی