غزلیات

غزل شماره 2072 

جفای تلخ تو گوهر کند مرا ای جان     

                                  که بحر تلخ بود جای گوهر و مرجان

وفای توست یکی بحر دیگر خوش خوار

                        که چارجوی بهشت است از تکش جوشان

منم سکندر این دم به مجمع البحرین

                                    که تا رهانم جان را ز علت و بحران

که تا ببندم سدی عظیم بر یاجوج

                                      که تا رهند خلایق ز حمله ایشان

از آنک ایشان مر بحر را درآشامند       

                                  که هیچ آب نماند ز تابشان به جهان

از آنک آتشی اند وز عنصر دوزخ          

                                      عدو لطف جنان و حجاب نور جنان

ز هر شمار برونند از آنک از قهرند        

                            که قهر وصف حق است و ندارد آن پایان

برهنه اند و همه سترپوششان گوش است

                              نه سترپوش دلانه که دیدن است عیان

لحاف گوش چپستش فراش گوش راست

                                 به شب نتیجه یاجوج را یقین می دان

لحاف و فرش مقلد چون علم تقلید است

                         یقین به معنی یاجوجی است نی انسان

از آنک دل مثل روزن است کاندر وی    

                     ز شمس نورفشان است و ذره دست افشان

هزار نام و صفت دارد این دل و هر نام  

                               به نسبتی دگر آمد خلاف و دیگر سان

چنانک شخصی نسبت به تو پدر باشد

                                      به نسبت دگری یا پسر و یا اخوان

چو نام های خدا در عدد به نسبت شد

                                       ز روی کافر قاهر ز روی ما رحمان

بسا کسا که به نسبت به تو که معتقدی

                       فرشته است و به نسبت به دیگری شیطان

چنانک سر تو نسبت به تو بود مکشوف

                                       به نسبت دگری حال سر تو پنهان

منبع : دیوان شمس تبریزی