غزلیات

غزل شماره 2294

ز بردابرد عشق او چو بشنید این دل پاره

                        برآمد از وجود خویش و هر دو کون یک باره

به بحر نیستی درشد همه هستی محقر شد

            به ناگه شعله ای برشد شگرف از جان خون خواره

کجا اسراربین آمد دمی کز کبر و کین آمد

                               حیاتی کز زمین آمد بود در بحر بیچاره

الا ای جان انسانی چو از اقلیم نقصانی

                     به شب هنگام ظلمانی چو اختر باش سیاره

چو از مردان مدد یابی یکی عیش ابد یابی        

                             سپاه بی عدد یابی به قهر نفس اماره

چو هستی را همی روبی سر هر نفس می کوبی

                      بدید آید یکی خوبی نه رو باشد نه رخساره

چه باشد صد قمر آن جا شود هر خاک زر آن جا

                    به غیر دل مبر آن جا که آن جا هست دل پاره

زهی دربخش دریایی برای جان بینایی

                   شمار ریگ هر جایی ز عشقش هست آواره

خوشا مشکا که می بیزی به راه شمس تبریزی

                       زهی باده که می ریزی برای جان میخواره

منبع : دیوان شمس تبریزی