غزلیات

غزل شماره  840

بعد از سماع گویی کان شورها کجا شد        

                               یا خود نبود چیزی یا بود و آن فنا شد

منکر مباش بنگر اندر عصای موسی          

                        یک لحظه آن عصا بد یک لحظه اژدها شد

چون اژدهاست قالب لب را نهاده بر لب         

                         کو خورد عالمی را وانگه همان عصا شد

یک گوهری چون بیضه جوشید و گشت دریا       

                    کف کرد و کف زمین شد وز دود او سما شد

الحق نهان سپاهی پوشیده پادشاهی       

                          هر لحظه حمله آرد وانگه به اصل واشد

گر چه ز ما نهان شد در عالمی روان شد      

                            تا نیستش نخوانی گر از نظر جدا شد

هر حالتی چو تیرست اندر کمان قالب         

                          رو در نشانه جویش گر از کمان رها شد

گر چه صدف ز ساحل قطره ربود و گم شد         

                                در بحر جوید او را غواص کآشنا شد

از میل مرد و زن خون جوشید وان منی شد       

                        وانگه از آن دو قطره یک خیمه در هوا شد

وانگه ز عالم جان آمد سپاه انسان               

                          عقلش وزیر گشت و دل رفت پادشا شد

تا بعد چند گاهی دل یاد شهر جان کرد     

                              واگشت جمله لشکر در عالم بقا شد

گویی چگونه باشد آمدشد معانی 

                            اینک به وقت خفتن بنگر گره گشا شد

منبع : دیوان شمس تبریزی