مراعات كردن زن شوهر را و استغفار كردن از گفته‏ى خويش‏

زن چو ديد او را كه تند و توسن است         

گشت گريان گريه خود دام زن است‏

گفت از تو كى چنين پنداشتم            

از تو من اوميد ديگر داشتم‏

زن در آمد از طريق نيستى                         

گفت من خاك شمايم نه ستى‏

جسم و جان و هر چه هستم آن تست        

حكم و فرمان جملگى فرمان تست‏

گر ز درويشى دلم از صبر جست                  

بهر خويشم نيست آن بهر تو است‏

تو مرا در دردها بودى دوا                           

من نمى‏خواهم كه باشى بى‏نوا

جان تو كز بهر خويشم نيست اين               

از براى تستم اين ناله و حنين‏

خويش من و الله كه بهر خويش تو               

هر نفس خواهد كه ميرد پيش تو

كاش جانت كش روان من فدى                    

از ضمير جان من واقف بدى‏

چون تو با من اين چنين بودى به ظن               

هم ز جان بيزار گشتم هم ز تن‏

خاك را بر سيم و زر كرديم چون                     

تو چنينى با من اى جان را سكون‏

تو كه در جان و دلم جا مى‏كنى                     

زين قدر از من تبرا مى‏كنى‏

تو تبرا كن كه هستت دستگاه                      

اى تبراى ترا جان عذر خواه‏

ياد مى‏كن آن زمانى را كه من                    

چون صنم بودم تو بودى چون شمن‏

بنده بر وفق تو دل افروخته ست                  

هر چه گويى پخت گويد سوخته ست‏

من سپاناخ تو با هر چم پزى                         

يا ترش با يا كه شيرين مى‏سزى‏

كفر گفتم نك به ايمان آمدم                         

پيش حكمت از سر جان آمدم‏

خوى شاهانه‏ى ترا نشناختم                       

پيش تو گستاخ خر در تاختم‏

چون ز عفو تو چراغى ساختم                       

توبه كردم اعتراض انداختم‏

مى‏نهم پيش تو شمشير و كفن                  

مى‏كشم پيش تو گردن را بزن‏

از فراق تلخ مى‏گويى سخن                        

هر چه خواهى كن و ليكن اين مكن‏

در تو از من عذر خواهى هست سر             

با تو بى‏من او شفيعى مستمر

عذر خواهم در درونت خلق تست                  

ز اعتماد او دل من جرم جست‏

رحم كن پنهان ز خود اى خشمگين                 

اى كه خلقت به ز صد من انگبين‏

زين نسق مى‏گفت با لطف و گشاد                

در ميانه گريه‏اى بر وى فتاد

گريه چون از حد گذشت و هاى هاى             

زو كه بى‏گريه بد او خود دل رباى‏

شد از آن باران يكى برقى پديد                    

زد شرارى در دل مرد وحيد

آن كه بنده‏ى روى خوبش بود مرد                  

چون بود چون بندگى آغاز كرد

آن كه از كبرش دلت لرزان بود                   

چون شوى چون پيش تو گريان شود

آن كه از نازش دل و جان خون بود                 

چون كه آيد در نياز او چون بود

آن كه در جور و جفايش دام ماست              

عذر ما چه بود چو او در عذر خاست‏

زُيِّنَ لِلنَّاسِ حق آراسته ست                         

ز آن چه حق آراست چون دانند جست‏

چون پى يسكن اليهاش آفريد                       

كى تواند آدم از حوا بريد

رستم زال ار بود وز حمزه بيش                    

هست در فرمان اسير زال خويش‏

آن كه عالم مست گفتش آمدى                  

كلمينى يا حميراء مى‏زدى‏

آب غالب شد بر آتش از نهيب                     

آتشش جوشد چو باشد در حجاب‏

چون كه ديگى حايل آيد هر دو را                

نيست كرد آن آب را كردش هوا

ظاهرا بر زن چو آب ار غالبى                       

باطنا مغلوب و زن را طالبى‏

اين چنين خاصيتى در آدمى است             

مهر حيوان را كم است آن از كمى است‏

منبع : دفتر اول مثنوی  معنوی