نامه هاي خط خطی

نویسنده : خانم دکتر عرفان نظر آهاری 

 (هفته شانزدهم )

خدایا، تو همیشه گقته ای که بی نیازی، بی نیازی، بی نیازی بی نیاز. اما همه کس و همه چیز به تو احتیاج دارند و اگر یک لحظه، فقط یک لحظه از مهربانی ات دست بکشی، دنیا تمام می شود.

تو بارها گفته ای این بیهوده نیست.

 بارها گفته ای که ما را بیخودی به دنیا نیاورده ای.

 هدفی وجود دارد؛ هدفی بزرگ و قیمتی، هدفی که عبادت، وسیله ای برای رسیدن به آن است.

من مطمئنم عبادتهای ما نفعی برای تو ندارد.

اگر هم فایده ای دارد، فایده اش مال ماست.

 اینکه از ما می خواهی عبادتت کنیم، علامت مهربانی توست.

عبادت، یک وسیله است.

وسیله ای برای پیدا کردن راه یک چراغ راهنما، شاید هم یک نقشه. یا شاید توشه ای برای سفرمان.

بالاخره باید توی این کوله پشتی، چیزهای مهمی بریزیم.

چیزهایی به دردبخور و اساسی.

اما ته ته همه ی عبادتها، فهمیدن توست.

 می دانم تو از عبادتهای تو خالی خوشت نمی آید.

عبادتی که ما را به تو نرساند، عبادت نیست.

خدایا! کمکم کن تا عبادتهایم از تو پر شوند.

نماز نردبان خداوند است؛ روزه هم همین طور و شاید همه ی عبادتها.

تو چه فکر می کنی؟

 آیا آدمهایی را می شناسی که آنقدر به پله های نردبانشان چسبیده اند که یادشان رفته که این نردبان فقط وسیله است؛ وسیله ای برای بالا رفتن؟

راستی، آیا تو اصلا از نردبان خداوند استفاده می کنی؟

( ادامه دارد )

منبع : - wWw.98iA.Com