زبان و سخن

حجت الاسلام رنجبر

( قسمت سوم )

حرفهای مردم من را ناراحت و افسرده می کند . با زبان آنها چه کارکنم ؟

شما سعی کنید در زمستان حتما بستنی بخورید . شما وقتی بستنی می خورید دمای بدنتان پایین می آید . یعنی پایین تر از دمای بیرون . آن وقت می بینید که سرمای بیرون گزنده نیست . چون هر قدرهم که دمای بدن شما پایین بیاید ، از بیرون سردتر نیست . از جهت معنوی هم همینطور است . اگر خودش در درون با خودش سرد بگیرد . بگوید : تو چیزی نیستی، عددی نیستی ، خطاهایت را ببین ، اصلا به تو آدم می گویند ، اگر کسی با خودش این طوری رفتار کند ، وقتی در بیرون با او سرد می گیرند ، اصلا تاثیر منفی روی او نمی گذارد . در شرح بایزید بسطامی این را می گویند : در کوچه راه می رفت . روی سرش خاکستر ریختند . او لبخند زد و گفت : من درخور آتش هستم . اینها که خاکستر می ریزند ، محبت میکنند . با خودش در درون خیلی یخ برخورد میکند . آنهایی که حرف مردم برایشان گزنده میشود ، در درون روی خودشان خیلی حساب باز کرده اند و فقط خوبی های خودشان را می بینند و معایب خودشان را نمی بینند . سطح توقعشان بالا می رود و با یک حرف می شکنند . مثا بادکنکی که باد شده و با یک نوک سوزن می ترکد و قابل تعمیر هم نیست ولی اگر بادکنک کمی باد داشته باشد ، اگر کاردی به آن بزنیم همان قسمت پاره میشود و قابل ترمیم هم هست . نکته مهمتر اینکه بی جهت نیست که در آیات روی مرگ این قدر تاکید شده است . اگر ما مرگ را جدی بگیریم ، زندگی را شوخی می گیریم و در شوخی هر اتفاقی بیفتد ، انسان ناراحت نمی شود. اگر در حال شوخی با دوستت ، یک پارچ آب روی سر شما خالی کند ، شما ناراحت نمی شوید . می خندید . اما در عالم جدی ، اگر یک استکان آب هم بریزد ، شما عصبانی می شوید و برخورد می کنید . چون جدی است . ما مرگ را شوخی می گیریم و زندگی را جدی گرفته ایم . حالا ممکن است بگویند : یاد مرگ غم می آورد . این اشتباه محض است . دین آمده تا شادی بیاورد . یکی از عوامل مهم شادی یاد مرگ است . چرا گلفروش ها ، گلهایشان این قدر شاداب هستند . زیرا یاد مرگ هستند . می گویند : اگر به گلها آب ندهیم ، خشک می شوند و پژمرده می شوند . بخاطر همین ، هوا و آب را به اندازه و به موقع بع گلها می دهند . چون یاد مرگ آنها هستند . اگر یاد مرگ گلها نبود ، گلها خشک می شدند . اگر انسان یاد مرگ بکند و بگوید : من این روز را در پیش دارم و روزی از اینجا خواهم رفت ، دائم مواظب رفتار و حرکات است . مواظب زندگی کردنش هست . این مواظبتها به انسان شادابی می دهد . هیچ کدام از پیامبران در زندگی افسرده نبودند . یک راوی پیدا نمی کنید که بگوید : وقتی من انبیاء را می دیدم ناراحت بودند . می خوانیم پیامبر همیشه متبسم بود با آنهمه جنگ ها و مشکلات . ما روی مرگ فکر نمی کنیم . برداشتی از مرگ نداریم . شما هرجوری که درباره مرگ فکر بکنید به شما شادابی میدهد .

منبع : http://ch3.iribtv.ir/index.php?option=com_content&task=view&id=323&Itemid=453