حسادت

حجت الاسلام رنجبر

( قسمت دوم )

 راهی را نشان دهید که ما بتوانیم از آتش حسادت خودمان را دور کنیم .

شومینه خودش آتش می گیرد و گداخته میشود و دود آلود میشود ولی فضای اتاق را گرم می کند . حرارت و گرما می دهد . حسود دقیقا مثل شومینه است . خودش آتش می گیرد و گداخته میشود . خودش از دود گناه ، سیاه و آلوده میشود اما دیگری که مورد حسادت قرا می گیرد ، انرژی و گرما و حرارت پیدا می کند . اگر آدمهای حسود اول این را بفهمند و لمس کنند ، هیچگاه حسادت به خرج نمی دهند . اینکه حسادت به سراغ انسان می آید بخاطر جهل به همین حقیقت است . امام صادق (ع) می فرماید : حسود خودش به خودش آسیب می رساند . حسادت یک درمان موقت و یک درمان دائم دارد . یعنی یک مسکن دارد و یک معالجه دارد . مسکنش این است که من وقتی نسبت به شما حسادت دارم هر جا می نشینم در جلوی روی شما یا پشت سر شما ، صادقانه تمجید کنم . این یک آب سردی بر روی آتش حسادت شماست . این را تجربه کنید . خیلی به شما کمک می کند . نسبت به هرکسی که حسادت دارید ، هر جا سخن او به میان می آید ، شما صادقانه از او تعریف کنید . این تاثیرش را زود نشان می دهد . مثل قرص های مسکن است. این معالجه موقت است . معالجه دائمش آن است که مولوی می گوید : دنبال کمال برو و امتیازی بدست بیاور . اگر تو هم صاحب هنر و امتیاز بشوی ، هیچ گاه نسبت به دیگران حسادت نمیکنی . چرا من نسبت به شما حسادت میکنم ؟ زیرا شما یک کمالی دارید و من آن کمال را ندارم . یک امتیازی دارد و من ندارم . اگر این امتیاز در زندگی من بیاید ، هیچ گاه نسبت به شما حسودی نمیکنم . حافظ نسبت به سعدی حسادت نمیکند زیرا همان هنری که سعدی دارد ، حافظ هم دارد . می گویند : اگر میخواهید در زمستان لیوانی که آب جوش در آن می ریزید نشکند ، یک قاشق در لیوان بگذارید ، لیوان دیگر نمی شکند . انسان هم مثل لیوان است . اگر این قاشق در زندگیش بیاید یعنی همان کمال . اگر خبر داغ داغ هم بشنود نمی شکند و راحت می تواند آنرا بپذیرد . نکته مهم این است که هر امتیازی ، امتیاز نیست . فکر میکنیم امتیاز است . شما می بینید کسی شهرت دارد ، مردم او را اکرام می کنند ، معلوم نیست این نعمت و موهبت باشد . چه بسا عذاب است چون ما نمیدانیم . در دعا ابوحمزه داریم : ای کسی که با نعمت انسانها را عذاب میکنی . شاید این نعمت عذاب الهی باشد . روایت داریم : هیچ گاه جایگاه کسی را آرزو نکنید . قرآن داستان قارون را می گوید : خیلی ها آرزو میکردند جای قارون می بودند . ولی وقتی آن اتفاق برایش افتاد ، خودشان از حرف خودشان پشیمان شدند . پس اینطور نیست که اگر کسی در جامعه جایگاهی داشت در پیش خدا هم جایگاهی داشته باشد . برعکس آن هم هست . کسی پیش خدا آبرو دارد ولی در جامعه این طور نباشد . حافظ در زمان خودش منفور بود . خیلی پشت سر او حرف می زدند . می گفتند: به ظاهرش نگاه نکنید ، در خلوتش اهل میگساری است . خودش هم میگوید :

 دی عزیزی گفت حافظ می خورد پنهان شراب ،

 ای عزیز من نه عیب آن به که پنهانی بود .

شنیده ام که عزیزی گفته من پنهانی شراب می خورم . شراب خوری عیب است ولی همینکه من این عیب را پنهان می کنم ، باز این خوب است و حُسن است. اینکه تو در پیش مردم آبروی مرا می بری عیب است . این عیب بدتر از آن عیب است . اگر قرار است عیبی نباشد هردو عیب نباید باشد .

منبع : http://ch3.iribtv.ir/index.php?option=com_content&task=view&id=313&Itemid=442