غزلیات

غزل شماره  1464

سر برمزن از هستی تا راه نگردد گم         

                                         در بادیه مردان محوست تو را جم جم

در عالم پرآتش در محو سر اندرکش          

                                   در عالم هستی بین نیلین سر چون قاقم

زیر فلک ناری در حلقه بیداری

                                  هر چند که سر داری نه سر هلدت نی دم

هر رنج که دیده ست او در رنج شدیدست او                  

                            محو است که عید است او باقی دهل و لم لم

سرگشتگی حالم تو فهم کن از قالم   

                                 کای هیزم از آن آتش برخوان که و ان منکم

کی روید از این صحرا جز لقمه پرصفرا                  

                                        کی تازد بر بالا این مرکب پشمین سم

ور پرد چون کرکس خاکش بکشد واپس                          

                                            هر چیز به اصل خود بازآید می دانم

رو آر گر انسانی در جوهر پنهانی                   

                                          کو آب حیات آمد در قالب همچون خم

شمس الحق تبریزی ما بیضه مرغ تو               

                                               در زیر پرت جوشان تا آید وقت قم

منبع : دیوان شمس تبریزی