غزل شماره 2571

ای شاه مسلمانان وی جان مسلمانی

                                                 پنهان شده و افکنده در شهر پریشانی

ای آتش در آتش هم می کش و هم می کش   

                                                 سلطان سلاطینی بر کرسی سبحانی

شاهنشه هر شاهی صد اختر و صد ماهی

                                    هر حکم که می خواهی می کن که همه جانی

گفتی که تو را یارم رخت تو نگهدارم     

                                                    از شیر عجب باشد بس نادره چوپانی

گر نیست و گر هستم گر عاقل و گر مستم

                                                 ور هیچ نمی دانم دانم که تو می دانی

گر در غم و در رنجم در پوست نمی گنجم

                                                      کز بهر چو تو عیدی قربانم و قربانی

گه چون شب یغمایی هر مدرکه بربایی

                                          روز از تن همچون شب چون صبح برون رانی

گه جامه بگردانی گویی که رسولم من

                                              یا رب که چه گردد جان چون جامه بگردانی

در رزم تویی فارس بر بام تویی حارس

                                                آن چیست عجب جز تو کو را تو نگهبانی

ای عشق تویی جمله بر کیست تو را حمله

                                             ای عشق عدم ها را خواهی که برنجانی

ای عشق تویی تنها گر لطفی و گر قهری         

                                                 سرنای تو می نالد هم تازی و سریانی

گر دیده ببندی تو ور هیچ نخندی تو     

                                                          فر تو همی تابد از تابش پیشانی

پنهان نتوان بردن در خانه چراغی را     

                                                      ای ماه چه می آیی در پرده پنهانی

ای چشم نمی بینی این لشکر سلطان را

                                            وی گوش نمی نوشی این نوبت سلطانی

گفتم که به چه دهی آن گفتا که به بذل جان

                                                گنجی است به یک حبه در غایت ارزانی

لاحول کجا راند دیوی که تو بگماری

                                                   باران نکند ساکن گردی که تو ننشانی

چون سرمه جادویی در دیده کشی دل را

                                                           تمییز کجا ماند در دیده انسانی

هر نیست بود هستی در دیده از آن سرمه

                                                  هر وهم برد دستی از عقل به آسانی

از خاک درت باید در دیده دل سرمه    

                                                              تا سوی درت آید جوینده ربانی

تا جزو به کل تازد حبه سوی کان یازد

                                                  قطره سوی بحر آید از سیل کهستانی

نی سیل بود این جا نی بحر بود آن جا 

                                                خامش که نشد ظاهر هرگز سر روحانی

منبع : دیوان شمس تبریزی