غزل شماره 2606

مانده شدم از گفتن تا تو بر ما مانی   

                             خویش من و پیوندی نی همره و مهمانی

شیری است که می جوشد خونی است نمی خسبد  

                                      خربنده چرا گشتی شه زاده ارکانی

زر دارد و زر بدهد زین واخردت این دم  

                                    آن کس که رهانید از بسیار پریشانی

اشتر ز سوی بیشه بی جهد نمی آید 

                              کی آمده ای ای جان زان خاک به آسانی

صد جا بترنجیدی گفتی نروم زین جا  

                                 گوش تو کشان کردم تا جوهر انسانی

در چرخ درآوردم نه گنبد نیلی را      

                             استیزه چه می بافی ای شیخ لت انبانی

چون دیگ سیه پوشی اندر پی تتماجی   

                                        کو نخوت کرمنا کو همت سلطانی

تو مرد لب قدری نی مرد شب قدری   

                                 تو طفل سر خوانی نی پیر پری خوانی

سخت است بلی پندت اما نگذارندت  

                                         سیلی زندت آرد استاد دبستانی

هر لحظه کمندی نو در گردنت اندازد    

                                روزی که به جد گیرد گردن ز کی پیچانی

بنگر تو در این اجزا که همرهشان بودی

                                        در خود بترنجیده از نامی و ارکانی

زان جا بکشانمشان مانند تو تا این جا  

                                 و اندر پس این منزل صد منزل روحانی

چون بز همه را گویم هین برجه و خدمت کن    

                                     ریشت پی آن دادم تا ریش بجنبانی

گر ریش نجنبانی یک یک بکنم ریشت  

                                 ریش کی رهید از من تا تو دبه برهانی

یک لحظه شدی شانه در ریش درافتادی   

                                 یک لحظه شو آیینه چون حلقه گردانی

هم شانه و هم مویی هم آینه هم رویی     

                         هم شیر و هم آهویی هم اینی و هم آنی

هم فرقی و هم زلفی مفتاحی و هم قلفی   

                                بی رنج چه می سلفی آواز چه لرزانی

خاموش کن از گفتن هین بازی دیگر کن       

                                        صد بازی نو داری ای نر بز لحیانی

منبع : دیوان شمس تبریزی