حكايت آن شخص كه در عهد داود عليه السلام شب و روز دعا مى‏كرد كه مرا روزى حلال ده بى‏رنج‏ کسب

آن يكى در عهد داود نبى                             نزد هر دانا و پيش هر غبى‏

اين دعا مى‏كرد دايم كاى خدا                       ثروتى بى‏رنج روزى كن مرا

چون مرا تو آفريدى كاهلى                            زخم خوارى سست جنبى منبلى‏

بر خران پشت ريش بى‏مراد                          بار اسبان و اشتران نتوان نهاد

كاهلم چون آفريدى اى ملى                         روزيم ده هم ز راه كاهلى‏

كاهلم من سايه خسبم در وجود                   خفتم اندر سايه ‏احسان و جود

كاهلان و سايه خسبان را مگر                       روزيى بنهاده ‏اى نوعى دگر

هر كه را پاى هست جويد روزيى                   هر كه را پا نيست كن دل سوزيى‏

رزق را مى‏ران به سوى این حزين                  ابر را باران به سوى هر زمين‏

چون زمين را پا نباشد جود تو                        ابر را راند به سوى او دو تو

طفل را چون پا نباشد مادرش                        آيد و ريزد وظيفه بر سرش‏

روزيى خواهم به ناگه بى‏تعب                       كه ندارم من ز كوشش جز طلب‏

مدت بسيار مى‏كرد اين دعا                          روز تا شب شب همه شب تا ضحى‏

خلق مى‏خنديد بر گفتار او                            بر طمع خامى و بر پيكار او

كه چه مى‏گويد عجب اين سست ريش           يا كسى داده‏ست بنگ بى‏هشيش‏

راه روزى كسب و رنج است و تعب                 هرگز این نادر نشد ور شد عجب

هر كه را او پيشه‏اى داد و طلب‏                      از ره کسب و تعب با رنج و تب

اطلبوا الأرزاق من اسبابها                             ادخلوا الأبیات من أبوابها

شاه و سلطان و رسول حق كنون                  هست داود نبى ذو فنون‏

هست در فرمان او از وحش و طیر                  در همه روی زمین او راست سیر

با چنان عزى و نازى كاندر وست                    كه گزيدستش عنايتهاى دوست‏

معجزاتش بى‏شمار و بى‏عدد                       موج بخشايش مدد اندر مدد

هيچ كس را خود ز آدم تا كنون                      كى بد‏ست آواز همچون ارغنون‏

كو بهر وعظى بميراند دويست                       آدمى را صوت خوبش كرد نيست‏

شير و آهو جمع گردد آن زمان                        سوى تذكيرش مغفل اين از آن‏

كوه و مرغان هم رسايل با دمش                    هر دو اندر وقت دعوت محرمش‏

اين و صد چندين مر او را معجزات                   نور رويش بى‏جهات و در جهات‏

با همه تمكين خدا روزى او                           كرده باشد بسته اندر جستجو

بى‏زره بافى و رنجى روزى‏اش                       مى‏نيايد با همه پيروزى‏اش‏

اين چنين مخذول واپس مانده‏اى                    خانه كنده‏ى دون و گردون رانده‏اى‏

اين چنين مدبر همى‏خواهد كه زود                 گنج یابد تا رود پایش فرو

ز احمقی خواهد که بی رنجیش زود                بى‏تجارت پر كند دامن ز سود

اين چنين گيجى نيامد در جهان                      كه بر آيد بر فلك بى‏نردبان‏

اين همى‏گفتش به تسخر نک بگير                 كه رسيدت روزى و آمد بشير

و آن همى‏خنديد ما را هم بده                       ز انچه يابى هديه‏ اى سالار ده‏

او از اين تشنيع مردم و اين فسوس                كم نمى‏كرد از دعا و چاپلوس‏

تا كه شد معروف در شهر و شهير                  كو ز انبان تهى جويد پنير

شد مثل در خام طمعى آن گدا                      او از اين خواهش نمى‏آمد جدا

کم نمیکرد از دعا و ابتهال                             کرد اجابت مستعان ذوالجلال

گر گران و گر شتابنده بود                             عاقبت جوینده یابنده بود

منبع : دفتر سوم مثنوی معنوی