نواختن مجنون آن سگ را كه مقيم كوى ليلى بود 

همچو مجنون كاو سگى را مى‏نواخت              بوسه‏اش مى‏داد و پيشش مى‏گداخت‏

گرد او مى‏گشت خاضع در طواف                    هم جلاب شكرش مى‏داد صاف‏

بو الفضولى گفت اى مجنون خام                   اين چه شيد است اين كه مى‏آرى مدام‏

پوز سگ دايم پليدى مى‏خورد                       مقعد خود را به لب مى‏استرد

عيبهاى سگ بسى او بر شمرد                    عيب دان از غيب دان بويى نبرد

گفت مجنون تو همه نقشى و تن                  اندر آ و بنگرش از چشم من‏

كاين طلسم بسته مولى است اين                پاسبان كوچه‏ى ليلى است اين‏

همتش بين و دل و جان و شناخت                 كاو كجا بگزيد و مسكن گاه ساخت‏

او سگ فرخ رخ كهف من است                     بلكه او هم درد و هم لهف من است‏

آن سگى كه باشد اندر كوى او                     من به شيران كى دهم يك موى او

اى كه شيران مر سگانش را غلام                  گفت امكان نيست خامش و السلام‏

گر ز صورت بگذريد اى دوستان                      جنت است و گلستان در گلستان‏

صورت خود چون شكستى سوختى              صورت كل را شكست آموختى‏

بعد از آن هر صورتى را بشكنى                    همچو حيدر باب خيبر بر كنى‏

سغبه‏ى صورت شد آن خواجه‏ى سليم           كه به ده مى‏شد به گفتارى سقيم‏

سوى دام آن تملق شادمان                         همچو مرغى سوى دانه‏ى امتحان‏

از كرم دانست مرغ آن دانه را                        غايت حرص است نى جود آن عطا

مرغكان در طمع دانه شادمان                       سوى آن تزوير پران و دوان‏

گر ز شادى خواجه آگاهت كنم                      ترسم اى رهرو كه بى‏گاهت كنم‏

مختصر كردم چو آمد ده پديد                         خود نبود آن ده ره ديگر گزيد

قرب ماهى ده به ده مى‏تاختند                     ز انكه راه ده نكو نشناختند

هر كه در ره بى‏قلاووزى رود                         هر دو روزه راه صد ساله شود

هر كه تازد سوى كعبه بى‏دليل                     همچو اين سر گشتگان گردد ذليل‏

هر كه گيرد پيشه‏ى بى‏اوستا                       ريش‏خندى شد به شهر و روستا

جز كه نادر باشد اندر خافقين                        آدمى سر بر زند بى‏والدين‏

مال او يابد كه كسبى مى‏كند                       نادرى باشد كه بر گنجى زند

مصطفايى كو كه جسمش جان بود                تا كه رحمن علم القرآن بود

اهل تن را جمله عَلَّمَ بالقلم                         واسطه افراشت در بذل كرم‏

هر حريصى هست محروم اى پسر                چون حريصان تك مرو آهسته‏تر

اندر آن ره رنجها ديدند و تاب                         چون عذاب مرغ خاكى در عذاب‏

سير گشته از ده و از روستا                          وز شكر ريز چنان نااوستا

منبع : دفتر سوم مثنوی معنوی