قصه‏ ى بط بچگان كه مرغ خانگى پروردشان‏ 

تخم بطى گر چه مرغ خانه‏ ات                        كرد زير پر چو دايه تربيت‏

مادر تو بط آن دريا بده‏ست                           دايه‏ ات خاكى بد و خشكى پرست‏

ميل دريا كه دل تو اندر است                        آن طبيعت جانت را از مادر است‏

ميل خشكى مر ترا زين دايه است                 دايه را بگذار كاو بد رايه است‏

دايه را بگذار در خشك و بران                         اندر آن در بحر معنى چون بطان‏

گر ترا مادر بترساند ز آب                              تو مترس و سوى دريا ران شتاب‏

تو بطى بر خشك و بر تر زنده‏اى                    نى چو مرغ خانه خانه كنده‏اى‏

تو ز كَرَّمْنا بَنِي آدَمَ شهى                         هم به خشكى هم به دريا پا نهى‏

كه حملناهم على البحرى به جان                 از حملناهم على البر پيش ران‏

مر ملايك را سوى بر راه نيست                    جنس حيوان هم ز بحر آگاه نيست‏

تو به تن حيوان به جانى از ملك                    تا روى هم بر زمين هم بر فلك‏

تا به ظاهر مثلكم باشد بشر                        با دل يوحي إليه ديده ‏ور

قالب خاكى فتاده بر زمين                           روح آن گردان بر اين چرخ برين‏

ما همه مرغابيانيم اى غلام                         بحر مى‏داند زبان ما تمام‏

پس سليمان بحر آمد ما چو طير                   در سليمان تا ابد داريم سير

با سليمان پاى در دريا بنه                           تا چو داود آب سازد صد زره‏

آن سليمان پيش جمله حاضر است              ليك غيرت چشم بند و ساحر است‏

تا ز جهل و خوابناكى و فضول                      او به پيش ما و ما از وى ملول‏

تشنه را درد سر آرد بانگ رعد                     چون نداند كاو كشاند ابر سعد

چشم او مانده است در جوى روان               بى‏خبر از ذوق آب آسمان‏

مركب همت سوى اسباب راند                    از مسبب لاجرم محجوب ماند

آن كه بيند او مسبب را عيان                      كى نهد دل بر سببهاى جهان‏

منبع : دفتر دوم مثنوی معنوی