|
میلاد با سعادت حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام را به حضرت بقیه الله الاعظم(عج
) و عموم شیعیان واقعی تبریک و تهنیت
میگوئیم .
کمالات
انساني امام حسن (ع )
امام حسن (ع ) در کمالات انسانی يادگار پدر و نمونه
کامل جد بزرگوار خود بود. تا پيغمبر (ص ) زنده بود، او و برادرش حسين در کنار آن
حضرت جای داشتند، گاهی آنان را بر دوش خود
سوار مي کرد و مي بوسيد و مي بوييد. از پيغمبر اکرم (ص ) روايت کرده اند که درباره
امام حسن و امام حسين (ع ) مي فرمود: اين دو فرزند
من ، امام هستند خواه برخيزند و خواه بنشينند( کنايه از اين که در هر حال امام و پيشوايند ).
امام حسن (ع )
بيست و پنج بار حج کرد، پياده ، درحالی که اسبها نجيب را با او يدک مي کشيدند. هرگاه
از مرگ ياد مي کرد مي گريست و هر گاه از قبر ياد مي کرد مي گريست ، هر گاه به ياد
ايستادن به پای حساب مي افتاد آن چنان نعره مي زد که بيهوش مي شد و چون به ياد
بهشت و دوزخ مي افتاد، همچون مار گزيده به خود مي پيچيد.
از خدا طلب
بهشت مي کرد و به او از آتش جهنم پناه مي برد. چون وضو مي ساخت و به نماز مي
ايستاد، بدنش به لرزه مي افتاد و رنگش زرد مي شد. سه نوبت دارائيش را با خدا تقسيم کرد و دو نوبت از تمام مال خود برای خدا گذشت . گفته اندک : "اما حسن (ع ) در
زمان خودش عابد ترين و بی اعتنا ترين مردم به زيور دنيا بود". در سرشت و طينت
امام حسن (ع ) برترين نشانه های انسانيت وجود داشت .
هر که او را مي ديد به ديده اش بزرگ مي آمد و هر که با او
آميزش داشت بدو محبت مي ورزيد و هر دوست يا دشمنی که سخن يا خطبه او را مي شنيد، به آسانی درنگ مي کرد تا او سخن خود را تمام
کند و خطبه اش را به پايان برد.
محمد بن اسحاق گفت : پس از رسول خدا (ص ) هيچکس از حيث آبرو و بلندی قدر به حسن
بن علی نرسيد. بر در خانه فرش مي گستردند و چون از خانه بيرون مي آمد و آنجا مي
نشست راه بسته مي شد و به احترام او کسی از برابرش عبور نمي کرد و او چون مي
فهميد، برمي خاست و به خانه مي رفت و آن گاه مردم رفت و آمد مي کردند". در
راه مکه از مرکبش فرود آمد و پياده به راه رفتن ادامه داد. در کاروان همه از او
پيروی کردند حتی سعد بن ابی وقاص پياده شد
و در کنار آن حضر ت راه افتاد. ابن عباس که از امام حسن و امام حسين (ع ) مسن تر
بود، رکاب اسبشان را مي گرفت و بدين کار افتخار مي کرد و مي گفت : اينها پسران
رسول خدايند.
با اين شأن و منزلت ، تواضعش چنان بود که : روزی بر عده ای
مستمند مي گذشت ، آنها پاره های نان را بر زمين نهاده و خود روی زمين نشسته بودند
و مي خوردند، چون حسن بن علی را ديدند گفتند: "ای پسر رسول خدا بيا با ما هم غذا شو". امام حسن (ع )
فورا از مرکب فرود آمد و گفت :" خدا متکبرين
را دوست نمی دارد". و با آنان به غذا خوردن مشغول شد. آنگاه آنها
را به ميهمانی خود دعوت کرد، هم غذا به آنان داد و هم پوشاک .
در جود و بخشش امام حسن (ع ) داستانها گفته اند. از جمله
مدائنی روايت کرده که : حسن و حسين و عبداللهبن جعفر به راه حج مي رفتند. توشه و تنخواه آنان گم شد. گرسنه و تشنه به خيمه ای
رسيدند که پير زنی در آن زندگی مي کرد. از او آب طلبيدند. گفت اين گوسفند را
بدوشيد وشير آن را با آب بياميزيد و بياشاميد. چنين کردند. سپس از او غذا خواستند.
گفت همين گوسفند را داريم بکشيد و بخوريد. يکی از آنان گوسفند را ذبح کرد و از
گوشت آن مقداری بريان کرد و همه خوردند و سپس همانجا به خواب رفتند. هنگام رفتن به
پير زن گفتند: ما از قريشيم به حج مي رويم . چون باز گشتيم نزد ما بيا با تو به
نيکی رفتار خواهيم کرد. و رفتند. شوهر زن که آمد و از جريان خبر يافت ، گفت : وای
بر تو گوسفند مرا برای مردمی ناشناس مي
کشی آنگاه مي گويی از قريش بودند؟ روزگاری گذشت و کار بر پير زن سخت شد، از آن محل
کوچ کرد و به مدينه عبورش افتاد. حسن بن علی (ع ) او را ديد و شناخت . پيش رفت و
گفت : مرا مي شناسي ؟ گفت نه . گفت : من همانم که در فلان روز مهمان تو شدم . و
دستور داد تا هزار گوسفند و هزار دينار زر به او دادند. آن گاه او را نزد برادرش
حسين بن علی فرستاد. آن حضرت نيز همان اندازه به او بخشش فرمود. او را نزد عبد الله بن
جعفر فرستاد او نيز عطايی همانند آنان به او داد. حلم و گذشت امام حسن (ع ) چنان
بود که به گفته مروان ، با کوهها برابری مي کرد.
منبع : تبیان |
