امام حسین علیه السلام از نگاه دکتر شریعتی

 بایستن و نتوانستن‏ 

"فتواى حسین این است: آرى! در نتوانستن نیز بایستن هست؛ براى او زندگى، عقیده و جهاد است. بنابراین، اگر او زنده است و به دلیل این كه زنده است، مسئولیت جهاد در راه عقیده را دارد. انسان زنده، مسئول است و نه فقط انسان توانا. و از حسین، زنده‏تر كیست؟ در تاریخ ما، كیست كه به اندازه او حق داشته باشد كه زندگى كند؟ و شایسته باشد كه زنده بماند؟ نفس انسان بودن، آگاه بودن، ایمان داشتن، زندگى كردن، آدمى را مسئول جهاد مى‏كند و حسین مَثَلِ اعلاى انسانیت زنده، عاشق و آگاه است. توانستن یا نتوانستن، ضعف یا قدرت، تنهایى یا جمعیت، فقط شكل انجام رسالت و چگونگى تحقق مسئولیت را تعیین مى‏كند نه وجود آن را."

فضايل و مصايب حضرت عباس بن على (ع )  

- ايثار حضرت عباس  
چرا سوره هل اتى نازل مى شود كه در آن مى فرمايد: و يطعمون الطعان على حبه مسكينا و يتيما و اسيرا، انما نطعمكم لوجه الله لا نريد منكم و لا شكورا براى ارج نهادن به ايثار، تجلى دادن اين عاطفه انسانى و اسلامى ، يكى از وظايف حادثه كربلا بوده است و گويى اين نقش به عهده ابوالفضل العباس گذاشته شده بود، و ابوالفضل بعد از آنكه چهار هزار ماءمور شريعه فرات را دريده است ، وارد آن شده و اسب را داخل آب برده است ، به طورى كه آب به زير شكم اسب رسيده و ابوالفضل مى تواند بدون اينكه پياده شود، مشكش را پر از آب بكند. همين كه مشك را پر از آب كرد، با دستش مقدارى آب برداشت و آورد جلوى دهانش كه بنوشد، ديگران از دور ناظر بودند، آنها همين قدر گفته اند ما ديديم كه ننوشيد و آب را ريخت . ابتدا كسى نفهميد كه چرا چنين كارى كرد. تاريخ مى گويد: فذكر العطش ‍ الحسين عليه السلام ، يادش افتاد كه برادرش تشنه است ، گفت : شايسته نيست حسين در خيمه تشنه باشد و من آب بنوشم . حالا تاريخ از كجا رجزش فهميدند كه چرا ابوالفضل تشنه آب نخورد، و رجزش اين بود:

خودش با خودش حرف مى زند، خودش را مخاطب قرار داده مى گويد: اى نفس عباس ! مى خواهم بعد از حسين زنده نمانى ، تو مى خواهى آب بخورى و زنده بمانى ؟ عباس ! حسين در خيمه اش تشنه است و تو مى خواهى آب گوارا بنوشى ؟ به خدا قسم ، رسم نوكرى آقايى ، رسم برادرى ، رسم امام داشتن ، رسم وفادارى چنين نيست .
همه اس سراسر وفا بود.

 
بخشی از کتاب : امام حسين(ع)از زبان شهيد مطهرى
نويسنده : عباس عزيزى