سلوك باران

[محمدرضا رنجبر]

خال، سياه است و خالِ سياه زيبا و خيال انگيز است. البته اگر در كنار چهره باشد، اگرنه اگر بر هر جاى ديگرى مثلاً بر نوك بينى باشد زشت و نازيبا مى نمايد.
و دنيا همان خال سياه است كه اگر در كنار آن «وجه الله» يعنى گل روى خدا باشد زيبا مى شود، اگرنه دنياى بى خدا هر كجا باشد و با هر كس و به هر گونه كه باشد نازيبا و زشت است.
البته دنيا را به زلف هم مى شود تشبيه كرد:
دارم از زلف سياهش گله چنـدان كه مپرس
كه چنان زو شده ام بى سر و سامان كه مپرس
و تشبيه دنيا به زلف سياه، چه رسا و زيباست!
زلف سياه، سياه است همچنان كه دنيا سراسر سياهى بوده و سراى سياه كاران است.
زلف نه يكسان است و نه يكسان مى ماند. بلكه گاه كوتاه است و گاهى بلند و گاه بسته و گاه پريشان، همچنان كه احوال دنيا اينگونه است و همچون كارخانه اى است كه تغيير مى كند.
دائماً يكسان نماند حال دوران غم مخور
و اگر آن را دوران مى گويند شايد از آن روست كه دَوَران دارد همچنان كه اگر آن را جهان ناميده اند چون جهنده و شتابان است و از اين روست كه نمى تواند ثبات و قرارى داشته باشد.
جهان و كار جهان بى ثبات و بى محل است
بارى! در اين جهان تنها يك چيز ثابت است و آن بى ثباتى است.
و ديگر آنكه زلف بى درد است و تو نشنيده اى كه كسى پيش طبيب رود و از درد زلف بنالد، و بى دردى حال دنيا و دنيا داران است.
پس مى پذيرى كه دنيا همچون زلف سياه است و زلف سياه با صورت و در كنار آن جلوه و جمالى دارد اما بدون آن بى معناست!
آرى! زلف با صورت زيباست و تنها در كنار آن معنا داشته و جلوه اى دارد و جمالى و شكوهى، اگرنه بى آن شِكوه دارد نه شُكوه.