سلوك باران

[محمدرضا رنجبر]

ميوه ها تا كوچك اند و به رنگ درخت، خام اند و تا خام اند بي مزه اند و نه طعمي خوش داشته و نه رايحه اي؛ و از سويي بها و ارزشي ندارند و از ديگر سوي درخت را سخت چسبيده اند و به راحتي از آن بركنده نمي شوند.
    اما همين كه بزرگ مي شوند دست از خامي كشيده و رنگ خود را از درخت جدا مي سازند، درست مثل پرتقال كه هر چه بزرگ و بزرگتر شده طلايي تر مي شود و اينجاست كه آبدارتر، خوشگوارتر و خوش طعم تر شده و قيمت و ارزش بيشتري مي يابد. 
    و اين جهان چيزي شبيه همان درخت است.
    اين جهان همچون درخت است اي كرام
    و ما همچون ميوه هاي خام بوده كه از سر خامي و ناپختگي خود را همرنگ دنيا ساخته ايم و چون دنيا كه مكاره و فريبنده است، پاره اي از ما نيز با آن همسو و همرنگ شده و مكر و فريب را پيشه خود مي سازيم.

و يا چون دنيا كه پست است ما نيز سرسپرده پستي ها مي شويم.

و در اين صورت با دنيا همرنگيم، و تا همرنگيم حقيريم و بي مزه و بي ارزش و از سويي هم وابسته و دلبسته!

اما همين كه بزرگ و پخته شويم و رفتار و گفتار و كردارمان رنگ خدايي يابد، بها و ارزش يافته و رفتاري شيرين و دلكش و گوارا از ما سر خواهد زد، و از سويي هم راحت و آسان از دنيا دست كشيده و دل كنده خواهيم شد.
    پس هر چه هست در رنگ خدايي است كه البته زيباترين رنگ هاست. 
    صبغه الله و من احسن من الله صبغه
    رنگ خدا و چه زيباست رنگ خدا!

منبع : http://www.ravy.ir/