سلوك باران

[محمدرضا رنجبر]

يك زغال خاموش را هر چه مى خواهى و مى توانى فوت كن!
صبح تا شب فوت كن!
شب تا صبح فوت كن!
وقتى خسته شدى به ديگرى بده و از او بخواه فوت كند، و او هم كه خسته شد به ديگرى و ديگران بدهد تا فوت كنند، و اين فوت كردن ها را اگر نسل به نسل تا قيام قيامت ادامه دهند به هيچ روى امكان ندارد آن زغال سياه و خاموش حتى به قدر سر سوزنى روشنى بيابد. حال آنكه اگر همين زغال خاموش تنها به قدر سر سوزنى روشنى و آتش با خود مى داشت، با هر بار فوت كردن و دميدن در آن روشن و روشنتر مى شد تا آنجا كه روشنى و آتش تمام وجودش را فرا مى گرفت و اين همان معنى شعر حافظ است كه مى گفت:
ارادتى بنما تا سعادتى ببرى
يا به قول سعدى:
گامى بنه كامى كه دارى بياب
يعنى گام و كام توامان همراه با همديگرند، يعنى تا گامى نباشد كامى نيست؛ يا به قول مولانا:
كاسه بده كأس ستان
يعنى دست خود را كه همچون كاسه كرده و در برابر ديگران دراز داشته و گدايى مى كنى اگر در برابر ما- يعنى خدا- گرفته و از ما چيزى بخواهى تو را كأس يعنى جامى از شراب طهور و پاك بخشيده و تو را سرمست مى كنيم و كاسه كجا و كأس كجا كاسه جاى شورباست اما كأس مايه شور و شيدايى!
شور گزين نه شوربا!
بنابراين بايد: كاسه را داد و كأس ستاند، ارادتى نمود و سعادتى برد و يا گامى نهاد و به كامى رسيد. و تو گويى به داد و ستد در بازار دنيا مى ماند كه تا چيزى ندهى چيزى نمى ستانى.

منبع : http://www.ravy.ir/content624583.html