نامه هاي خط خطی

نویسنده : خانم دکتر عرفان نظر آهاری

( هفته سی و نهم  )

از رحمت خدا نا امید نشوید؛ زیرا تنها کافران از رحمت خدا نا امید می شوند. یوسف/ 87

خدایا!گاهی وقتها که داری امتحانم می کنی و من حواسم نیست که این امتحان است ، گاهی که چند تا اشتباه پشت سر هم انجام می دهم ، خودم را می بازم و کم می آورم .

گاهی فکر می کنم دیگر هیچ وقت ، هیچ چیز درست نمی شود .

فکر می کنم مهربانی هایت تمام شده و دیگر نه برایت مهمم و نه دوستم داری .

خیال می کنم طنابی که مرا به تو می رساند ، پاره شده و من آویزانم بین آسمان و زمین .

فکر می کنم گم شده ام و دیگر هیچ وقت پیدایم نمی کنی .

صدایت می کنم و فکر می کنم نمی شنوی .

یا خودت را به نشنیدن می زنی .

جوابم را نمی دهی .

محلم نمی گذاری .

اصلاً انگار نه انگار که من هستم .

آن وقت است که فکر می کنم نیستی ؛ چون اگر بودی ، حتماً یک کاری می کردی .

اسم این حسها، اسم این حسها که آدم را مچاله می کند، نا امیدی است .

می دانم تو از نا امیدی بدت می آید و ناامیدها را دوست نداری .

می گویی ناامیدی یک جور کفر است .

یک جور فراموش کردن تو .

راست می گویی ؛ اما با همه ی این حرفها گاهی نمی توانم نا امید نشوم .

فکر می کنم ناامیدی کار شیطان باشد .

آیا هیچ پیش آمده که خودت را ببازی و حسابی احساس ناامیدی کنی؟

کی این اتفاق افتاده؟

می توانی همه ی ماجرا را از اول تعریف کنی؟

( ادامه دارد )

منبع : کتاب نامه هاي خط خطی