نامه هاي خط خطی

نویسنده : خانم دکتر عرفان نظر آهاری 

 (هفته چهاردهم )

کسانی که خداوند را در همه ی احوال ایستاده و نشسته و بر پهلو آرمیده، یاد می کنند و در آفرینش آسمانها  و زمین می اندیشند. آل عمران/ 191

خدایا ! هر وقت که می خواستم نماز بخوانم ، فکر می کردم این یک جور ملاقات رسمی بین ماست .

برای اینکه قاعده و رسم و رسوم دارد . باید خیلی سنگین و رنگین ، تر و تمیز بایستم و حرفهایم را با دقت و توی جمله های مشخص بگویم .

همیشه فکر می کردم با خدا بودن وقت خاصی دارد ؛ شکل خاصی دارد ؛ و گرنه هر جایی و هر جوری با تو حرف زدن وبه یادت افتادن ، بی ادبی است .

اما این آیه ، یک آیه ی فوق العاده است . از این به بعد دیگر خجالت نمی کشم از اینکه دراز بکشم و با تو صحبت کنم . یا دستم را زیر چانه ام بزنم و لم بدهم و به تو فکر کنم .

حالا خیالم خیلی راحت است . این یعنی همه جوره با تو بودن ، یعنی همیشه با تو بودن .

خدایا ! ممنون که این قدر با ما راه می آیی .

راستش را بگو ، رابطه ی تو با خدا چطور است ؟

 مثل غریبه ها رسمی رسمی یا صمیمی و مودبانه ؟

به نظرت چرا خدا از آدمهایی یاد می کند که نشسته و خوابیده و ایستاده ، همیشه ی همیشه به یاد خدا هستند ؟

فکر نمی کنی همیشه به یاد خدا بودن مشکل تر از آن باشد که آدم فقط توی ساعتهای مشخصی یاد خدا  بیفتد ؟

راستی تو چه نظری داری ؟

( ادامه دارد )

منبع : - wWw.98iA.Com