نامه هاي خط خطی

نویسنده : خانم دکتر عرفان نظر آهاری 

 (هفته دوم )

خدایا!  یک هفته از دوستی ما می گذرد و من همه اش به این موضوع فکر می کنم که مگر می شود آدم با خدا دوست شود ؟

آخر تو خیلی بزرگی و من خیلی کوچکم .

اما من یاد حضرت ابراهیم افتادم .

یادم افتاد که تو بهش گفته بودی خلیل .

خلیل یعنی دوست و خلیل الله یعنی دوست خدا .

پس حضرت ابراهیم دوستت بوده ،اما او پیامبر بود . من که پیامبر نیستم .

شاید تو فقط با پیامبرها دوست می شوی .

اما من گشتم و توی قرآن یک آیه پیدا کردم . یک آیه که ثابت می کرد تو با همه دوست می شوی،با همه .

می دانی کدام آیه را می گویم ؟

سوره ی یونس آیه ی 62 ،آنجا که می گویی  :  آگاه باشید که دوستان خدا ترسی ندارند و غمگین نمی شوند .

یعنی تو می توانی یک عالم دوست داشته باشی .

پس من هم می توانم دوستت باشم.این جوری خیلی خوب است.اصلا فوق العاده است .

خدایا!ممنون که اجازه دادی با تو دوست باشم  .

تو درباره ی دوستی با خدا چه فکر می کنی  ؟

آخر آدم چه طور می تواند با خدا دوستی کند  .

به نظر تو این دوستی چه شکلی است  ؟

چه جوری است ؟

دوستی یک ماجرای دو طرفه است و هر کدام از دو طرف وظایفی در برابر هم دارند .

درباره ی دوستی با خدا هم حتما همین طور ست ،نه ؟

اگر دوستی با خدا معنی داشته باشد،پس واژه هایی مثل قهر و آشتی با خدا هم معنی دارد .

راستی تو هیچ وقت با خدا قهر کرده ای ؟

آشتی چطور ؟

( ادامه دارد )

منبع : - wWw.98iA.Com