حجت السلام و المسلمین نقویان

من حرفهای شما را به شوهرم می گویم و او می گوید : اینها برای ما نیست و در او اثری ندارد .

بعضی ها فقط انتقال می دهند . می گویند : دایی ما برای ما خرجی نکرد یا مادر ما برای ما کاری نکرد . تو تا بحال چکار کردی و چقدر دست به جیب شده ای ؟ وقتی کسی به محبت تو نیاز داشته ، چند دفعه زنگ زدی و احوالش را پرسیده ای ؟ این آدمها به تعبیری بدترین آدمها هستند و روایت دارد : اگر کسی از درون به خودش پند و اندرز ندهد ، اگر پیامبر هم به او حرف بزند بر او اثری ندارد . و می گوید : این را به من نمی گوید به دیگری می گوید . و این این قدر ادامه پیدا میکند تا سرش به سنگ بخورد . خدا نکند سنگ این قدر بزرگ باشد که دیگر سری برای ما نماند . حافظ می گوید :

 جنگ در پرده همی میدهدت پند ولی

 وضعت آنگاه دهد سود که قابل باشی .

یعنی قبول کننده باشی . بدن های بیمار گاهی به جایی می رسد که دارو را پس می زند . دارویش همین است و داروی دیگر ندارد ولی بدن دیگر قبول نمی کند . خدا کند ما این جوری نباشیم .

 انسان به تعبیر قرآن نباید مثل مرده ای در میان زندگان باشد . آن دیگر فایده ای ندارد . از خدا بخواهیم پندها و اندرزها در ما اثر بکند . همه به مراتب خودشان به پند و اندرز نیاز دارند . حضرت علی (ع) بعضی مواقع به یارانشان می گفتند :

 به من پندی بدهید من نیاز دارم .

اگر مردی با شوخی همسرش را آزار دهد ، چکار باید کرد ؟

آنجا که جدی جایز است ، شوخی هم جایز است و آنجا که جدی جایز نیست ، شوخی هم جایز نیست . آیا من به شوخی میتوانم در غذا سَم بریزم ؟ خوب طرف به شوخی میمیرد ؟ خیر جدی می میرد . آیا با جدی می شود آبروی کسی را برد ؟ پس با شوخی هم نمیشود این کار را کرد .

(ادامه دارد )

منبع : http://ch3.iribtv.ir/index.php?option=com_content&task=view&id=468&Itemid=606