غزلیات

غزل شماره ۳۳۸

من دوستدار روی خوش و موی دلکشم

                         مدهوش چشم مست و می صاف بی‌غشم

 گفتی ز سر عهد ازل يک سخن بگو

                                      آن گه بگويمت که دو پيمانه درکشم

 من آدم بهشتيم اما در اين سفر

                                      حالی اسير عشق جوانان مه وشم

 در عاشقی گزير نباشد ز ساز و سوز

                                     استاده‌ام چو شمع مترسان ز آتشم

 شيراز معدن لب لعل است و کان حسن

                                       من جوهری مفلسم ايرا مشوشم

 از بس که چشم مست در اين شهر ديده‌ام

                             حقا که می نمی‌خورم اکنون و سرخوشم

 شهريست پر کرشمه حوران ز شش جهت

                                   چيزيم نيست ور نه خريدار هر ششم

 بخت ار مدد دهد که کشم رخت سوی دوست

                                       گيسوی حور گرد فشاند ز مفرشم

 حافظ عروس طبع مرا جلوه آرزوست

                                           آيينه‌ای ندارم از آن آه می‌کشم

منبع: دیوان حافظ شیرازی