غزلیات

غزل شماره ۳۱۷

فاش می‌گويم و از گفته خود دلشادم

                                     بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم

 طاير گلشن قدسم چه دهم شرح فراق

                                      که در اين دامگه حادثه چون افتادم

 من ملک بودم و فردوس برين جايم بود

                                           آدم آورد در اين دير خراب آبادم

 سايه طوبی و دلجويی حور و لب حوض

                                      به هوای سر کوی تو برفت از يادم

 نيست بر لوح دلم جز الف قامت دوست

                                      چه کنم حرف دگر ياد نداد استادم

 کوکب بخت مرا هيچ منجم نشناخت

                                    يا رب از مادر گيتی به چه طالع زادم

 تا شدم حلقه به گوش در ميخانه عشق

                                   هر دم آيد غمی از نو به مبارک بادم

 می خورد خون دلم مردمک ديده سزاست

                                   که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم

 پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک

                                       ور نه اين سيل دمادم ببرد بنيادم

منبع: دیوان حافظ شیرازی