غزلیات

غزل شماره ۱۹۹

واعظان کاين جلوه در محراب و منبر می‌کنند

                                    چون به خلوت می‌روند آن کار ديگر می‌کنند

 مشکلی دارم ز دانشمند مجلس بازپرس

                                        توبه فرمايان چرا خود توبه کمتر می‌کنند

 گوييا باور نمی‌دارند روز داوری

                                    کاين همه قلب و دغل در کار داور می‌کنند

 يا رب اين نودولتان را با خر خودشان نشان

                                   کاين همه ناز از غلام ترک و استر می‌کنند

 ای گدای خانقه برجه که در دير مغان

                                      می‌دهند آبی که دل‌ها را توانگر می‌کنند

 حسن بی‌پايان او چندان که عاشق می‌کشد

                                  زمره ديگر به عشق از غيب سر بر می‌کنند

 بر در ميخانه عشق ای ملک تسبيح گوی

                                          کاندر آن جا طينت آدم مخمر می‌کنند

 صبحدم از عرش می‌آمد خروشی عقل گفت

                                  قدسيان گويی که شعر حافظ از بر می‌کنند