غزلیات

غزل شماره ۳۲۲

خيال نقش تو در کارگاه ديده کشيدم

                                     به صورت تو نگاری نديدم و نشنيدم

 اگر چه در طلبت همعنان باد شمالم

                                     به گرد سرو خرامان قامتت نرسيدم

 اميد در شب زلفت به روز عمر نبستم

                                     طمع به دور دهانت ز کام دل ببريدم

 به شوق چشمه نوشت چه قطره‌ها که فشاندم

                           ز لعل باده فروشت چه عشوه‌ها که خريدم

 ز غمزه بر دل ريشم چه تير ها که گشادی

                              ز غصه بر سر کويت چه بارها که کشيدم

 ز کوی يار بيار ای نسيم صبح غباری

                               که بوی خون دل ريش از آن تراب شنيدم

 گناه چشم سياه تو بود و گردن دلخواه

                            که من چو آهوی وحشی ز آدمی برميدم

 چو غنچه بر سرم از کوی او گذشت نسيمی

                                  که پرده بر دل خونين به بوی او بدريدم

 به خاک پای تو سوگند و نور ديده حافظ

                                  که بی رخ تو فروغ از چراغ ديده نديدم