انسان در اشعار سعدی

منم اين بی تو که پروای تماشا دارم

منم اين بی تو که پروای تماشا دارم

                                             کافرم گر دل باغ و سر صحرا دارم

بر گلستان گذرم بی تو و شرمم نايد

                                               در رياحين نگرم بی تو و يارا دارم

که نه بر ناله مرغان چمن شيفته ام

                                               که نه سودای رخ لاله حمرا دارم

بر گل روی تو چون بلبل مستم واله

                                               به رخ لاله و نسرين چه تمنا دارم

گر چه لايق نبود دست من و دامن تو

                                        هر کجا پای نهی فرق سر آن جا دارم

گر به مسجد روم ابروی تو محراب منست

                                                 ور به آتشکده زلف تو چليپا دارم

دلم از پختن سودای وصال تو بسوخت

                                        تو من خام طمع بين که چه سودا دارم

عقل مسکين به چه انديشه فرادست

                                        کنم دل شيدا به چه تدبير شکيبا دارم

سر من دار که چشم از همگان دردوزم

                                   دست من گير که دست از دو جهان وادارم

با توام يک نفس از هشت بهشت اوليتر

                                               من که امروز چنينم غم فردا دارم

سعدی خويشتنم خوان که به معنی ز توام

                                           که به صورت نسب از آدم و حوا دارم

منبع : بوستان سعدی شیرازی