|
 بادست
بادست مرا زان سر اندر سر و در سبلت
پرباد چرا نبود سرمست چنین دولت
هر لحظه و هر ساعت بر کوری هشیاری
صد رطل درآشامم بی ساغر و بی آلت
مرغان هوایی را بازان خدایی را
از غیب به دست آرم بی صنعت و بی حیلت
خود از کف دست من مرغان عجب رویند
می از لب من جوشد در مستی آن حالت
آن دانه آدم را کز سنبل او باشد
بفروشم جنت را بر جان نهم جنت
منبع : دیوان شمس تبریزی |
