تهديد كردن فرعون موسى عليه السلام‏ را

گفت فرعونش چرا تو اى كليم                      خلق را كشتى و افكندى تو بيم‏

در هزيمت از تو افتادند خلق                         در هزيمت كشته شد مردم ز زلق‏

لاجرم مردم ترا دشمن گرفت                        كين تو در سينه مرد و زن گرفت‏

خلق را مى‏خواندى بر عكس شد                   از خلافت مردمان را نيست بد

من هم از شرت اگر پس مى‏خزم                    در مكافات تو ديگى مى‏پزم‏

دل از اين بر كن كه بفريبى مرا                      يا بجز فى پس روى گردد ترا

تو بدان غره مشو كش ساختى                     در دل خلقان هراس انداختى‏

صد چنين آرى و هم رسوا شوى                    خوار گردى مضحكه‏ غوغا شوى‏

همچو تو سالوس بسيار آمدند                       عاقبت در شهر ما رسوا شدند

جواب موسى فرعون را در تهديدى كه مى‏كردش‏

گفت با امر حقم اشراك نيست                     گر بريزد خونم امرش باك نيست‏

راضيم من شاكرم من اى حريف                     اين طرف رسوا و پيش حق شريف‏

پيش خلقان خوار و زار و ريش‏خند                   پيش حق محبوب و مطلوب و پسند

از سخن مى‏گويم اين ور نى خدا                   از سيه رويان كند فردا ترا

عزت آن اوست و آن بندگانش                       ز آدم و ابليس برمى‏خوان نشانش‏

شرح حق پايان ندارد همچو حق                    هان دهان بر بند و بر گردان ورق‏

پاسخ فرعون موسى را عليه السلام‏

گفت فرعونش ورق در حكم ماست                دفتر و ديوان حكم اين دم مراست‏

مر مرا بخريده‏اند اهل جهان                         از همه عاقلترى تو اى فلان‏

موسيا خود را خريدى هين برو                      خويشتن كم بين به خود غره مشو

جمع آرم ساحران دهر را                             تا كه جهل تو نمايم شهر را

اين نخواهد شد به روزى و دو روز                   مهلتم ده تا چهل روز تموز

جواب موسى عليه السلام فرعون را

گفت موسى اين مرا دستور نيست                 بنده‏ام امهال تو مأمور نيست‏

گر تو چيرى و مرا خود يار نيست                    بنده فرمانم بدانم كار نيست‏

مى‏زنم با تو به جد تا زنده‏ام                          من چه كاره‏ى نصرتم من بنده‏ام‏

مى‏زنم تا در رسد حكم خدا                          او كند هر خصم از خصمى جدا

گفت نى نى مهلتى بايد نهاد                       عشوه‏ها كم ده تو كم پيماى باد

حق تعالى وحى كردش در زمان                    مهلتش ده متسع مهراس از آن‏

اين چهل روزش بده مهلت به طوع                  تا سگالد مكرها او نوع نوع‏

تا بكوشد او كه نه من خفته‏ام                      تيز رو گو پيش ره بگرفته‏ام‏

حيله‏هاشان را همه بر هم زنم                      و آن چه افزايند من بر كم زنم‏

آب را آرند و من آتش كنم                            نوش و خوش گيرند و من ناخوش كنم‏

مهر پيوندند و من ويران كنم                          آن چه اندر وهم ناید آن كنم‏

تو مترس و مهلتش ده بس دراز                     گو سپه گرد آر و صد حيلت بساز

منبع : دفتر سوم مثنوی معنوی