سلوك باران

[محمدرضا رنجبر]

اجاقي كه خاموش باشد را اجاق كور مي گويند و اجاق اگر كور باشد، بهترين و خشك ترين هيزم را هم در آن بگذاري و يا نگذاري هيچ تفاوتي نمي كند، چون چنين اجاقي نه از هيزم ها گرما و روشني مي سازد و نه هيچ خامي را پخته مي كند.
    حال قرآن كريم دل را «فؤاد» مي نامد و «فؤاد» به معناي اجاق است و دلي كه كور باشد، مثل اجاق كور است. چنين دلي با شنيدن حرف ها و يا ديدن صحنه ها كه مثل همان هيزم ها مي مانند، هرگز حرارت و نور و روشنايي توليد نمي كند.
    به زباني روشن تر:

ديدني ها و شنيدني ها همه عبرت است و عبرت از ريشه عبور آمده است؛ يعني انسان وقتي چيزي مي بيند، بايد از آن چيز عبور كرده و به حقيقتي دست يابد كه به قول مرحوم زرين كوب، همچون شاعر نازك بين صائب تبريزي مي شود كه:

وقتي درختي كهن را مي بيند كه بيش از نهال جوان ريشه در خاك دوانيده، به ياد مي آورد كه پير و فرتوت بيش از جوان نوخاسته به دنيا دلبستگي دارد، يا وقتي آتش سوزنده را مي بيند كه با حرص و طمع هر پاره چوبي را كه در آن مي افكند، مي بلعد و مي خورد، به ياد حرص انسان مي افتد كه نعمات تمام عالم نمي توانند او را سير كنند و هر چه پيدا مي كند باز هم فزوني مي طلبد، يا وقتي تاك مو را مي بيند كه بر هر درخت تكيه مي كند و مي پيچد تا باقي بماند و رشد كند، به ياد مردم غفلت زده مي افتد كه به هر بهانه اي هست به دنيا مي چسبند و از آن دل بر نمي دارند.

منبع : http://www.ravy.ir/