سلوك باران

[محمدرضا رنجبر]

هر درختى را به هر درختى پيوند نمى زنند، بزنند هم نمى گيرد.
كدام باغبان درخت گيلاس را به درخت نخل پيوند زده است!
جان من! درختانى به يكديگر پيوند مى خورند كه برگ ها و ميوه هايشان با همديگر شباهتى داشته باشد و پيامبر كه درود خدا بر او باد فرمود:
انا الشجره
من درختم
و درست مثل يك درخت با او رفتار مى شد، كودكان درخت را سنگ مى زنند و كودك صفتان نيز او را!
درخت را كه سنگ مى زنند ميوه مى دهد، همچنانكه حافظ مى گفت:
كم مباش از درخت سايه فكن
هر كه سنگت زند ثمر بخشش
و پيامبر را نيز سنگ مى زدند و او دست به دعا مى شد و براى ايشان آمرزش تمنا مى كرد. آرى! پيامبر درخت بود و هر جا كه درخت باشد آب است و هر جا كه آب باشد آبادانى است.
و منظورم از آب همان آب حيات يا آب طربناك يعنى خداست كه حافظ مى گفت:
خيز و در كاسه زر آب طربناك انداز
پيشتر زآنكه شود كاسه سر خاك انداز
حافظ، كاسه سر را كاسه زر- طلايى- مى داند و مى گويد: در كاسه طلايى ته سيگار و زباله نمى ريزند بلكه آب طربناك كه خداوند است جاى مى دهند.
بگذريم! پيامبر درخت بود و ما نيز هم.
و ما وقتى به آن وجود نازنين پيوند مى خوريم كه شباهت هايى در ميان باشد.

منبع : http://www.ravy.ir/content682264.html