سلوك باران

[محمدرضا رنجبر]

بسياری از انسان‌ها که اگر نعمتی در اختيار انسان می‌گذارند نه به خاطر آنست که بخواهند او را بالا ببرند، بلکه تا حدی بالا می‌برند و نه بيشتر و آنگاه اجازه بالاتر رفتن را هم نمی‌دهند و سپس در پی‌ آنند که از ناحيه آنها سود و بهر‌ه‌ای نصيب برند. درست مثل مزرعه‌داری که در صحرا چوب‌هايي بلند در چهارگوشه علم می‌کند و آنگاه سقفی زده و برگ‌های نخل را بالا برده و بر آن سقف چوبی قرار می‌دهد. او برگ‌ها را بالا می‌برد، اما نه بخاطر اين‌كه دوست دارد برگ‌ها بالا باشند، بلکه می‌خواهد برگ‌ها صبح تا غروب زير تابش گرم آفتاب بسوزند و خشک شوند،‌ اما خود در زير سايه آنها به خنکايي دست يابد. البته در اين ميان تعدادی انگشت شمار هم هستند که مردان خدا بوده و رفتارشان رنگ خدايي دارد و مثل خداوند، ديگران را بالا می‌برند آنهم بی مزد و بی منت، همان که حافظ می‌گفت: بی‌مزد بود و منت هر خدمتی که کردم
اين گونه افراد درست مثل آدم‌های معطری هستند که خود بوی خوش داشته و دوست هم دارند که ديگران نيز معطر بوده و بويي خوش داشته باشند.

منبع : http://www.iran-newspaper.com/1389/1/24/Iran/4475/Page/28/Index.htm