سلوك باران

[محمدرضا رنجبر]

بسيارى از انسان ها، اگر نعمتى در اختيار انسان مى گذارند نه به خاطر آنست كه بخواهند او را بالا ببرند، بلكه تا حدى بالا مى برند و نه بيشتر و آنگاه اجازه بالاتر رفتن را هم نمى دهند و سپس در پى آنند كه از ناحيه آنها سود و بهر ه اى نصيب برند.
درست مثل مزرعه دارى كه در صحرا چوب هايى بلند در چهارگوشه علم مى كند و آنگاه سقفى زده و برگ هاى نخل را بالا برده و بر آن سقف چوبى قرار مى دهد.
او برگ ها را بالا مى برد، اما نه بخاطر اين كه دوست دارد برگ ها بالا باشند، بلكه مى خواهد برگ ها صبح تا غروب زير تابش گرم آفتاب بسوزند و خشك شوند، اما خود در زير سايه آنها به خنكايى دست يابد. البته در اين ميان تعدادى انگشت شمار هم هستند كه مردان خدا بوده و رفتارشان رنگ خدايى دارد و مثل خداوند، ديگران را بالا مى برند آنهم بى مزد و بى منت، همان كه حافظ مى گفت:
بى مزد بود و منت هر خدمتى كه كردم
اين گونه افراد درست مثل آدم هاى معطرى هستند كه خود بوى خوش داشته و دوست هم دارند كه ديگران نيز معطر بوده و بويى خوش داشته باشند.

منبع : http://www.ravy.ir/content1520677.html

http://www.iran-newspaper.com/