سلوك باران

[محمدرضا رنجبر]

كار با اخلاص يعني انسان همان رفتاري را داشته باشد كه گل‌ها دارند. شما ببين گل‌ها چه ديده شوند و چه ديده نشوند شكفته و عطرافشاني مي‌كنند و برايشان ديده شدن يا نشدن يكسان است. براي گل‌ها چه فرقي مي‌كند كه در باغ و پيش چشم رهگذران باشند و يا در كوه هيماليا و دور از نظاره ديگران. بياييم اخلاص را از گل‌ها ياد بگيريم، ما هم به دنبال ديده شدن نباشيم بلكه در هواي او بوده و رضاي او را دنبال كرده و عبادت‌هاي خود را خالص كنيم، زيرا تنها عبادت خالص است كه بالا مي‌رود و اگر بالا برود چه بركاتي كه فرود مي‌آورد. درختان جنگل را نديده‌اي كه عرق مي‌كنند و از خود ترشحاتي بروز داده و به آسمان فرستاده و به ابرها مي‌رسانند، ابرها نيز بارور شده و فرومي‌ريزند و از اين روست كه هميشه سبز و خرم و بانشاط‌ هستند.
هر كس كه عبادت خالص خود را به سوي خداوند بالا فرستد، او نيز آنچه صلاح و مصلحت و خير وي در آن است، فرود آورده و نازل مي‌كند. البته عبادت را به اطاعت هم مي‌توانيم معنا كنيم و اطاعت يعني در كار خدا چون و چرا نكردن.

http://www.iran-newspaper.com/1388/12/19/Iran/4454/Page/28/Index.htm