سلوك باران

[محمدرضا رنجبر]

در سيرك ها نديدى كه شير ها، ببر ها و پلنگ ها چگونه سرگشته و فرمانبردار و مطيع مربى خود هستند و نديده اى كه با ديدن اين صحنه هاى اطاعت سوت و كف و شادى حضار چه غوغايى به پا مى كند و اگر ما مى دانستيم كه زبان درنده تر از ببر و پلنگ است راستى چه نشاط و شعفى مى يافتيم وقتى ديده به رخسار اولياى خدا مى گشوديم.
حال چشم و زبان و گوش و دل به تمامى فرمانپذير اولياء حق اند و ديگر اين چشم و دل و زبان نيستند كه صاحبان آنها به شمار مى روند بلكه به تعبير كتاب خدا آنانند كه «اولوالابصار» يعنى صاحبان چشم اند و «اولواالالباب» يعنى صاحبان فكر و مغزند و به قول حافظ صاحب دل هاى خويش: صاحبدلان خدا را ‎/ . .
به ديگر سخن: زبان و چشم و گوش اربابان ايشان نيستند چرا كه از كتاب خداوند آموخته اند كه ارباب گونه گون داشتن به خير و خوشى نمى انجامد.
ارباب متفرقون خير
بارى! اين نازنينان يك ارباب بيش ندارند و آن هم خداوند است كه تنها به او چشم دوخته و تنها به او چَشم مى گويند.
و مگر مى شود كسى بنده خدا باشد و همه چيز بنده و مطيع او نباشد
من عبدالله عبد الله له كل شىء
هر كس خدا را بنده باشد خداوند نيز همه چيز را بنده او مى سازد
تو هم گردن از حكم داور مپيچ
كه گردن نپيچد ز حكم تو هيچ

منبع : http://www.ravy.ir/content608530.html