سلوك باران

[محمدرضا رنجبر]

كوزه در اصل مشتى گِل بوده است و تمامى ديده ايم و مى دانيم كه كوزه گر مشت گل را بر صفحه اى كه با چرخش چرخى مى چرخد قرار داده و از پى آن دستانش دست به كار شده و با حركت دستان، مشت گل را كه همچون سماع صوفيان به رقص آمده و مى چرخد، حالت داده و شكل مى دهد.
كوزه گر گاه دستان را بالا برده و گاه پائين مى آورد، گاهى بازكرده و گاهى هم بسته و جمع مى دارد و با اين كار هم صيقل مى دهد و هم شكل، هم ظرف مى سازد و هم ظرافت مى بخشد، و ديگر نه مشتى گل، كه كوزه است و آماده است تا آب يعنى لطيف ترين مايع و مايه حيات را در خود جاى دهد و اينجاست كه ديگر نه زير پا كه دست به دست شده و دوش به دوش مى رود تا هر عطش و آتشى را فرو بنشاند.
و شگفتا! با آنكه گرانمايه ترين متاع هستى يعنى آب را با خود دارد سرگرانى نكرده و غرور و ناز را پيشه نساخته و بلكه خاك بودن و خاكى بودن را از ياد نبرده و در برابر هر خسته عطشناك محتاج خم شده و جرعه ـ جرعه آب مى بخشد و طرب و فرح و حيات و نشاط به ارمغان مى آورد.
درين حضرت آنان گرفتند صدر
كه خود را فروتر نهادند قدر
چو شبنم بيفتاد مسكين و خرد
به مهر آسمانش به عيوق برد
و ما همان مشت گِل ايم.
چه خريدارى كند يك مشت گل
اما مى توانيم ظرفى ظريف بوده و حيات هستى را كه خداوند است در دل و جان خود جاى دهيم، به شرط آنكه خود را به دستان ناز و نازنين و نوازشگر اهل بيت پاك و مكرم سپاريم، كه در اين صورت با ما همان مى كنند كه كوزه گر ها با مشت هاى گل.
اين نازنينان با سلسله دستورات و بايد ها و نبايدهاى دورانديشانه خود گاه به ظاهر عرصه زندگى را بر ما تنگ نموده و گاه نيز به داغ مان مى كشند، كه البته هر دو در ساختن ما و براى ساختن ما ضرورى مى نمايد.

منبع : http://www.ravy.ir/content557252.html

http://www.iran-newspaper.com/