سلوك باران

[محمدرضا رنجبر]

در سيرك‌ها نديدي كه شيرها و ببرها و پلنگ‌ها چگونه سرگشته و فرمانبردار و مطيع مربي خود هستند؟ و نديده‌اي كه با ديدن اين صحنه‌هاي اطاعت سوت و كف و شادي حضار چه غوغايي به پا مي‌كند، و اگر ما مي‌دانستيم كه زبان درنده‌تر از ببر و پلنگ است راستي چه نشاط و شعفي مي‌يافتيم وقتي ديده به رخسار اولياي خدا مي‌گشوديم. حال چشم و زبان و گوش و دل به تمامي فرمانپذير اوليا حق‌اند و ديگر اين چشم و دل و زبان نيستند كه صاحبان آن‌ها به شما مي‌روند بلكه به تعبير كتاب خدا آنانند كه «اولوالابصار» يعني صاحبان چشم اند و «اولوالالباب» يعني صاحبان فكر و مغزند و به قول حافظ صاحب‌دل‌هاي خويش: صاحبدلان خدا را...
به ديگر سخن: زبان و چشم و گوش اربابان ايشان نيستند چرا كه از كتاب خداوند آموخته‌اند كه ارباب گونه‌گون داشتن به خير و خوشي نمي‌انجامد.
أارباب متفرقون خير
باري، اين نازنينان يك ارباب بيش ندارند و آن هم خداوند است كه تنها به او چشم دوخته و تنها به او چشم مي‌گويند.
و مگر مي‌شود كسي بنده خدا باشد و همه چيز بنده و مطيع او نباشد؟
من عبداللـه عبداللـه له كل شيء
هركس خدا را بنده باشد خداوند نيز همه‌چيز را بنده او مي‌سازد
تو هم گردن از حكم داور مپيچ
كه گردن نپيچد ز حكم تو هيچ

منبع : http://www.iran-newspaper.com  /