سلوك باران

[محمدرضا رنجبر]

اجاقى كه خاموش باشد را اجاق كور مى گويند و اجاق اگر كور باشد، بهترين و خشك ترين هيزم را هم در آن بگذارى و يا نگذارى هيچ تفاوتى نمى كند، چون چنين اجاقى نه از هيزم ها گرما و روشنى مى سازد و نه هيچ خامى را پخته مى كند.
حال قرآن كريم دل را «فؤاد» مى نامد و «فؤاد» به معناى اجاق است و دلى كه كور باشد، مثل اجاق كور است. چنين دلى با شنيدن حرف ها و يا ديدن صحنه ها كه مثل همان هيزم ها مى مانند، هرگز حرارت و نور و روشنايى توليد نمى كند.
به زبانى روشن تر: ديدنى ها و شنيدنى ها همه عبرت است و عبرت از ريشه عبور آمده است؛ يعنى انسان وقتى چيزى مى بيند، بايد از آن چيز عبور كرده و به حقيقتى دست يابد كه به قول مرحوم زرين كوب، همچون شاعر نازك بين صائب تبريزى مى شود كه: وقتى درختى كهن را مى بيند كه بيش از نهال جوان ريشه در خاك دوانيده، به ياد مى آورد كه پير و فرتوت بيش از جوان نوخاسته به دنيا دلبستگى دارد، يا وقتى آتش سوزنده را مى بيند كه با حرص و طمع هر پاره چوبى را كه در آن مى افكند، مى بلعد و مى خورد، به ياد حرص انسان مى افتد كه نعمات تمام عالم نمى توانند او را سير كنند و هر چه پيدا مى كند باز هم فزونى مى طلبد، يا وقتى تاك مو را مى بيند كه بر هر درخت تكيه مى كند و مى پيچد تا باقى بماند و رشد كند، به ياد مردم غفلت زده مى افتد كه به هر بهانه اى هست به دنيا مى چسبند و از آن دل بر نمى دارند.

منبع : http://www.ravy.ir/content953823.html

 http://www.iran-newspaper.com/