سلوك باران

[محمدرضا رنجبر]

شكم به تنور مى ماند و لقمه ها به هيزم و لقمه هاى حرام شبيه هيزم هاى تر است و هيزم اگر تر باشد، دود مى كند و دود جلوى ديد را مى گيرد، تا جايى كه حتى آدم چراغ را نمى بيند.
اگر روز عاشورا آن قوم نادان نتوانستند چراغ وجود امام(ع) را ببينند، ناشى از دود غليظ و برآمده از لقمه هاى حرام در شكم هاى آنها بود.
بنابراين بپذيريم كه لقمه درست شبيه ريشه درخت است. درخت هر چه دارد از ريشه خود دارد، همان ريشه كه ناپيداست و هيچ به چشم نمى آيد.
انسان نيز هر چه دارد شاخ و برگ و ميوه است، كه برخاسته از ريشه بوده و ريشه نيز همان لقمه است.
و از آنجا كه لقمه ها در بهشت پاك و مطهرند، بهشت سراپا سلم و سلامت است.
پس هيچ تعجب نكنيم كه چرا خداوند اينهمه از خوردنى هاى بهشت ياد مى كند.
زيرا خوردن ريشه ديدن و گفتن و رفتار و كردار است.
انسان اگر هر چيزى را خورد، هر چيزى را هم بر زبان مى آورد، هر چيزى را هم مى بيند و هر چيزى را هم مى شنود و هر چيزى را هم مى پوشد.
در حالى كه هر چيزى نه گفتنى است، نه ديدنى، نه شنيدنى و نه پوشيدنى.
از اينرو خداوند در آن باغى كه آدم و حوا را مهمان كرده بود، فرمود: بخوريد، اما نه هر چيزى را، يعنى خوردنى ها مرز دارد.

منبع : http://www.ravy.ir/content1270569.html

http://www.iran-newspaper.com/